Μείον 25000 Δημιουργός: Βασίλης Ιωαννίδης, Βασίλειος Θ. Ιωαννίδης εδώ ο κόσμος καίγεται.... Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Ανοιξα πάλι την τηλεόραση και αντίκρυσα το φρικτό,το αποτρόπαιο θέαμα...Μα καλά,τόσο ευαίσθητος το παίζεις ρε ιωαννίδη να μας μιλάς γι αυτό;Ολοι στεναχωριόμαστε και όλοι θρηνούμε.Και λοιπόν;Πότε φτάσαμε στο σημείο να ντρεπόμαστε να μιλήσουμε για τα αυτονόητα για να μη μας πούνε εθνικιστές,για να μης μας πούνε γραφικούς,για να μη μας πούνε δήθεν;Συγχωρέστε με,αλλά έρχεται κάποια στιγμή που το μυαλό του ανθρώπου σταματάει όταν βλέπει το πράσινο να γίνεται μαύρο και το ολοζώντανο νεκρό.
Οταν βλέπω στις ειδήσεις τον φόνο του πατέρα απο το γιο ή τον απεχθή παιδεραστή,δε μου κάνει και τόσο εντύπωση.Ναι,είναι βεβαίως καταστάσεις που όλοι καταδικάζουμε,λίγο πολύ όμως αυτά πάντα συνέβαιναν και δεν μπορούμε να πούμε μετα βαβαιότητας ότι αποτελούν κοινωνικά θέματα,άσχετα με τη διάσταση που παίρνουν στο γυαλί αφού τελικά δεν αποτελούν παρά μεμονομένες περιπτώσεις.Αντιθετα,το θέαμα μιας χώρας να καίγεται απ’ άκρη σ’ άκρη είναι ο ορισμός του κοινωνικού και εθνικού θέματος αλλα ταυτόχρονα και ο ορισμός της προσωπικής απώλειας.
Τί είναι αυτό που καίγεται,τα υπέροχα δάση ή η σάπια κοινωνία μας;Αν πάρεις έναν αγροίκο και τον βάλεις να ζήσει σε ένα σπίτι χάρμα οφθαλμών δίχως να τον ελέγχεις,σύντομα αυτό θα μετατραπεί σε αχούρι.Εχω καμιά φορά την αίσθηση ότι κάποιοι θέλουν να καταστρεψουν το όμορφο όχι τόσο από οικονομικό συμφέρον αλλά επειδή τους ενοχλεί κι ας μην το παραδεχτούν ποτέ.νιώθουν άβολα απέναντι στην αγνή ομορφιά,ζηλεύουν που τα ελάφια ζουν απερίσπαστα όπως ζούσαν πάντα χωρίς να έχουν την ανθρώπινη μιζέρια,δεν μπορούν να χωνέψουν το γεγονός ότι περνούν με το κωλοάμαξο τους και βλέπουν δίπλα τόσο πράσινο που δεν τους ανήκει ατομικά,που δεν είναι τσιφλίκι τους.
Υπάρχουν 1)αυτοί που νοιάζονται και πράττουν,2)αυτοί που νοιάζονται και μόνο γκρινιάζουν και 3)αυτοί που αδιαφορούν.εγώ ανήκω στην δεύτερη κατηγορία αγωνιζόμενος να αλλάξω..Καθόμαστε όλοι και τα βλέπουμε και κουνάμε λυπημένα το κεφάλι μας και καταριόμαστε θεούς και δαίμονες.Στην πραγματικότητα είμαστε ένα μάτσο εγωιστικά ανθρωπάκια που παρόλο που δεν το παραδεχόμαστε,ενδιαφερόμαστε πιο πολύ για το δέντρο στην αυλή μας παρά για το δάσος.Διότι το δέντρο είναι ΔΙΚΟ μας,ΟΛΟΔΙΚΟ μας και όποιος τολμήσει να απλώσει χέρι θα δει τί θα πάθει!
Θεέ μας που καταντάει αυτός ο κόσμος;ποτέ άλλοτε δεν είχαμε τόσες δυνατότητες για συλλογική ή ατομική δράση και ταυτόχρονα τόσο ελάχιστη διάθεση να πράξουμε..Για όλα φταίει η καταραμένη ευμάρεια.καθόμαστε και παρακολουθούμε αλλά δεν παρατηρούμε και δεν κρίνουμε.Βλέπουμε αυτά που γίνονται ως θέαμα ή το πολύ πολύ σαν θέμα ημέρας.
Μέχρι φυσικά να φτάσει το κακό στο σπίτι μας.Θα ρθει κάποια μέρα σε 50-60 χρόνια που αυτός ο κόσμος θα πάρει τη μορφή της ψυχής μας.Πέτρινος,άχρωμος,άοσμος,αδιάφορος και κυρίως άσχημος.Αλλά σε ποιον θα φαίνεται άσχημος τότε;Ηδη οι γενιές που έρχονται μεγαλώνουν όλο και πιο πολύ έξω από τη φύση.η φύση είναι ένα μέρος για να κάνουμε πικ-νικ,κάτι σαν καφετέρια δηλαδή και εδώ που τα λέμε ποιος να κάθεται τώρα στο χορτάρι,ας τα κανουμε όλα καφετέριες να τελειώνουμε.
Η εκδίκηση της φύσης δεν είναι αυτό που όλοι νομίζουμε,οι καταστροφές και οι συμφορές που θα έρθουν ως συνέπεια της διατάραξης του οικοσυστήματος.Κατά τη γνώμη μου η εκδίκηση της φύσης είναι η απώλεια της ομορφιάς της ψυχής μας.Για κάθε δάσος που καίγεται,ξεφυτρώνει κι ένας εγωισμός(συνήθως μετουσιωμένος σε βίλα κάποιου πανάθλιου).Για κάθε ελάφι που καίγεται ζωντανό,εξαγοράζεται μια παιδική ψυχή από το διάολο.Διότι η ομορφιά της φύσης γαλουχεί και διδάσκει,φέρνει αρμονία και σοφία και μόνο με την ύπαρξη της.Διότι κάποτε τίποτα δε θα μείνει να μας θυμίζει πώς θα πρεπε να ζούμε.
Αυτά είχα να πω.Κι αν κάποιος νομίζει ότι κακώς έγραψα δοκίμιο σε σάιτ για στίχους,τότε ας μου πεί έναν τρόπο να πεί κανείς τόσα πράγματα με ένα ποίημα και εγώ θα αποσύρω το δοκίμιο
Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-06-2007 | |