Ουρί του Παραδείσου

Δημιουργός: Γιώργος_Κ, Γιώργος Σ. Κόκκινος

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΑΘΗΝΑ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Με την γυναίκα των ονείρων μου, θέλω να περπατήσω στην παραλία,
όχι για να δώ τ'αστέρια ή το φεγγάρι. Το όνομά της ας είναι και ξένο.
Θέλω να δώ τα μάτια της και να μιλήσουμε γι'αγάπη.
Το πρόσωπό της να λάμπει, σαν πίνακας του Ρενουάρ,
σαν αριστούργημα του Μονέ. Και η φωνή της νά'ναι γαλήνια,
σαν μινουέτο του Μπαχ, σαν ένα βάλς του Σοπέν.

Εκεί στο φεγγαρόφωτο, όλα δείχνουν υπέροχα.
Μοιάζουν ρομαντικά, όπως τα λόγια των ερωτευμένων.
Εκεί που μισοβλέπεις τον άνθρωπο που αγαπάς,
τα λόγια βγαίνουν πιο εύκολα απο τα χείλη.
Σαν μελωδία το απαλό αεράκι να φυσάει,
κι ο ήχος απ'το κύμα να δροσίζει τις λέξεις.

Η γυναίκα των ονείρων μου, ίσως δεν είναι όμορφη,
ίσως ούτε πλούσια και καταξιωμένη.
Τί θα πεί όμορφη, ή πλούσια ή μορφωμένη?
Η κοινή γνώμη πολλές φορές είναι λανθασμένη.
Πώς μπορείς άραγε να ζυγίσεις τα χαρίσματα των ανθρώπων?
Μπορείς να συγκρίνεις τα συναισθήματα με τα λεφτά?

Η γυναίκα των ονείρων μου, θά'ναι ουρί του παραδείσου,
του παραδείσου που φαντάζομαι και προσμένω.
Θά'ναι όμορφη, γιατί έτσι την βλέπω εγώ,
θά'ναι γλυκειά σαν χάδι, όπως έτσι την νιώθω εγώ.
Σαν μια ταινία του Ταρκόφσκι, ένα ποίημα του Πόε,
αινιγματική και αμφιλεγόμενη, προβληματισμένη και σκεπτόμενη.

Σίγουρα υπάρχει η γυναίκα του δικού μου παραδείσου κάπου.
Η γυναίκα με κεφαλαίο Γ, αυτή που δύσκολα μπορείς να βρείς στο πλήθος.
Αυτή που πρέπει να ανακαλύψεις, ψάχνοντας το μυστικό της ζωής,
κάπου που η λογική δεν μπορεί να σε οδηγήσει, μόνο το συναίσθημα.
Κι όταν βρούμε μαζί το κλειδί του ουράνιου θόλου και τα χνώτα μας ταιριάξουν,
θα είμαι βέβαιος ότι έχω βρεί ένα θεικό πλάσμα, που είναι μοναδικό. Μια θεά!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-11-2004