Δυό ουρανοί ( Βυθός )

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Μην το διαβάζετε αν δεν ακούτε παράλληλα τη μουσική του Κωνσταντίνου... Αλήθεια πώς γράφετε εσείς χωρίς αυτό το κομμάτι;

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μελοποιείται

Αγάπησα τα μάτια σου πελάου μονοπάτια
ταξίδεψα και έφτασα σ' ανήλιαγα παλάτια
πρασινογάλαζα νερά κι εγώ θαλασσοπόρος
νόθο παιδί του έρωτα που μίσεψε νωρίς.
Δικός σου στην ανατολή πετώ σαν το τραγούδι
να διασχίσω διαδρομές που άνοιγες εσύ
δεν κλείνει τ’ όνειρο η ζωή, δεν κλαίει το λουλούδι
και δε δακρύζει η αυγή με τ' άσπιλο φιλί.

Μόνο θα κλείσει η ζωή σαν βγει το όνειρό μας
δροσοσταλιά στο πέταλο θα στάξει όταν φανείς
είσαι εκείνη π' άγγιξε της νύχτας την εικόνα
σαν μέρα όλα ξεκίνησαν να ζουν απ’ την αρχή.
Το κύμα δε σου έκλεψε απ’ τη ματιά το χάδι
θαλάσσια αύρα σ’ έστειλε να έρθεις να με βρεις
θα βυθιστώ και θα χαθώ στο πράσινο του απείρου
το πέλαο είναι ανοιχτό στα σύνορα τ’ ονείρου
τι ψιθυρίζει ο άνεμος απόψε να μου πεις.

Δυο θάλασσες, δυο ουρανοί, του ήλιου άπνοια και πνοή
βυθίζομαι στα μάτια σου δεμένος στη στιγμή
όλα γεννιούνται στο μηδέν του έρωτα την ώρα
όλα πεθαίνουν στο λεπτό που φάνηκες εσύ.
Μέσα στις νότες θα χαθώ μες των ματιών το χρώμα
στου έρωτα τ' ανείπωτα τραγούδια της βροχής
μες σε λιβάδια απάτητα που δε γνωρίζουν χώμα
λουλούδια έχει η αγάπη σου, να κόψω να τα δεις.



[I]Για αντρική φωνή. [/I]
[I]Ένα τραγούδι όπως πάντα αφιερωμένο στην πρώτη και τελευταία αγάπη...
Εύχομαι, να είναι πάντα η ίδια γιατί μόνο τότε μπορεί να είναι αληθινή.
Ελάτε, εμείς, οι ποιητές του έρωτα, να δώσουμε το παράδειγμα.
Γράψτε, τα τραγούδια της βροχής... για την μια... ή τον έναν για εμας τις γυναίκες.[/I]

και να παίξω λίγο ακόμα με το "κουταλάκι..." (βλ.matrix):

[I]Δικός σου στην ανατολή πετώ σαν το τραγούδι
να διασχίσω διαδρομές που άνοιγες εσύ
δεν κλείνει τ’ όνειρο η ζωή αν κλαίει το λουλούδι
καθώς δακρύζει η αγάπη μας στο πρώτο μας φιλί.[/I]

Όποιος ζαλίστηκε ας κατέβει. Αστειάκι.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-10-2007