Μετέωρη οργή

Δημιουργός: Μαρία Χ., Μαρία Χατζηγιάννη

Γραμμένο μια νύχτα..στο αεροδρόμιο της Βουδαπέστης, αφού έχασα το αεροπλάνο...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σε μια γέφυρα του Δούναβη θα ζήσω
Στου γαλάζιου τη μετέωρη οργή
Και στα όρια του πάθους θα ζητήσω
Να μονιάσουνε η δύση κι η αυγή...

Δυο στεριές θα με χωρίζουν από σένα
Κι ένας χείμαρρος του νου αρρενωπός
Με τα σύνεφφα στα μάτια δακρυσμένα
Θα κυλήσει σαν ποτάμι ο καημός...

Δεν πεθύμησα ανθρώπου καταιγίδα
Μα στο μαίνος της μονάχη περπατώ
Ποια κατάρα μου σκοτώνει την ελπίδα
Και τη δίψα σου στο Δούναβη ξερνώ?

Δεν γεννήθηκα εγώ από μητέρα
Κάποια θάλασσα με ξέβρασε στη γη
Να χτυπιέμαι σαν καράβι σε μια ξέρα
Πού 'χει πάρει τη δική σου τη μορφή!!...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-12-2004