Μόνο ένα παιδί μπορεί

Δημιουργός: ΓιΟΥΛΗ_Τ, γιουλη τσαμαλ

χρονια πολλα καλα παιδια..

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σύρσιμο πηχτό
Ιδρώνει
Το μπαλκόνι στάζει βουητά ερημίας
Πύρινα κουρέλια τα δυο τους χέρια
Ευαίσθητα στο ψυχρό φως
Ομίχλη και καπνός
Σκόνη προφαντή
Και ξέθωρα σκουπίδια
Τα χέρια δε τα βλέπουν
Η φλόγα τους γεμάτη κόμπους
Φούντες αγνοημένες
Δεμένες προσευχές
Οι ερινύες ανθοφόρες στη σέρα
Ξεμοναχιάζουν ανοιξιάτικα λιβάδια
Καίγοντάς τα στο γιόμα του φωτός
Μόνο ένα κορμί από μάτια
Υψώνει ολοένα
Μετέωρο ροζάριο
Απέθαντο πάλι πέφτει σε απρόσμενη
Απύθμενη φεγγαρολουσιά
Σκαλώνει στο φόβο
Τσιρίζει το κιγκλίδωμα της θλίψης
Στο σκληροτράχηλο στερέωμά της
Η μήτρα της γεννοβολά βατράχια
Το σκοτάδι λίγοι το βλέπουν
Σφραγίστηκε στα μάτια του το κατακάθι
Στο περίσσεμά του περιρρέουν
Βρίσκουν απάγκιο τα κορμιά
Μέσα του απωλέσθη κι ο ήλιος
Ο φόβος του έμεινε μόνο
Κι η ψευτιά του
Απαράλλαχτες ευδαιμονία κι ερημία
Ανέγγιχτα στοιχειά αμείλιχτα
Έκσταση μαρμαρωμένη
Φλερτάρει το κενό της και λακίζει
Ανταρκτική
Όπως η φωνή μιας αφηρημένης χροιάς
Εκπέμπει παράξενη λάμψη
Σφυρηλατεί άνεργες ψυχές
Βαριά σκιά απομυζεί τη καταιγίδα τους
Ακρωτηριασμένη απ΄ την αποδοχή
Μονόπους σε ταφόπλακες περιφορά
Άσπονδη φτύνει τοξικό δάκρυ
Στα σκουλίκια που συνωστίζονται
Κάπως έτσι ζυμώνονται οι τάφροι
Το χώμα
Και ξέρακας δείχνει τον ανάλογο σεβασμό
Σφουγγίζεται τα δάκρυα χαρακωμένων χεριών
Που πίνουν τη λύπη της χαράς
Τη κρεμασμένη από φαρισαικά φώτα
Πολύχρωμης ψευτιάς
Στα σπλάχνα της γης πνίγονται ανεμούρια
Οι λαγόνες της συσπώνται
Ξεβράζουν άγριο ασυλλάβιστο γέλιο
Μόνο κάτι παιδιά σχιζοφρενίας
Ακτινοβόλας θλίψης νερά
Πίνουν τη ζάλη της
Κατέχουν το μυστικό της
Το οσφρίζονται παντού
Και υγραίνουν το λαγήνι της ευδαιμονίας τους
Έρχεται καιρός που γέρνει
Βουλιάζει αχνό στο φούμο
Στιγμές αποσύνθεσης και μαρασμού
Γραπώνουν τη λήθη και κερδίζουν έδαφος
Γίνονται ανατολή
Να θυμάσαι
Κάποτε παίζατε μαζί
Η ευτυχία μπορεί και μένει πιστή
Όσο αντέχεις στη μοναξιά της

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-12-2007