λεπιδα

Δημιουργός: sisifos, τολης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σαν μια λεπίδα χάραξες με αίμα το ταξίδι
Κ’ύστερα φίλοι καρδιακοί σου δώσανε να πιείς
Μ’ένα σφουγγάρι πορφυρό αίμα,νερό και ξύδι
Ξεδίψασες σε φίλησαν και μπόρεσες να δεις.

Πόσο μικρός ειν’ο άνθρωπος
Πόσο μικρή και η μέρα
Και σαν τον βρουν τα όνειρα
Βρίσκει κι αυτός αέρα.

Και χάθηκες στα όνειρα κι έγινες πεταλούδα
Και πέταξες στις εποχές που τα όνειρά σου ζουν
Μα της γενιάς σου ξέχασες επάνω σου την φλούδα
Της κάμπιας το φτερούγισμα τα όνειρα δεν τ’ακούν.

Ακούνε μόνο την ψυχή
Μ’αυτή δεν τα ακούει
Δεν τα κοιτά , δεν τα μιλά
Μονάχη της γελά.

Γιατί τώρα το έμαθε πως όλα αυτά που έχει
Τα κουβαλάει στον καιρό μήπως και πάει μπροστά
Βαρέθηκε να λησμονά κουράστηκε να τρέχει
Και μάτωσε που έμεινε μόνη χωρίς φτερά.

Μην της θυμώνεις ουρανέ
Μην της πεισμώνεις ήλιε
Ποτέ της δεν σας ένιωσε
Γι’αυτό και σας ζητά.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-01-2008