Delenda Carthago

Δημιουργός: justawoman, Στέλλα Γεωργιάδου

του Άσσου

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ποιες ζοφερές Εστιαίες έγνοιες, χαμηλώσαν
το λάμπον των ματιών σου κύρος;
Τρέμουν τα φύλλα της ανάσας μου, τρέμουν
Αχ ποιητή μου
Ένα φεγγάρι –τόσο λαμπερό– να μην το νοιάζει
να γλυκάνει την αχλύ, της λάμιας νύχτας
Εκείνη λείπει. Ακριβοθώρητη η εκπλήρωση
Μα και το πλέον με περίσσεια λύπης τρέφεται

Πες μου
Ακόμα μ’ εκείνο, το μέθυσο, τρεκλίζεις καράβι;
Στου πελάγου μου την ανέχεια, ναυάγιο ουδέν
Μόνο σκόπελοι ύλης σ’ όλη τη μοναξιά σπαρμένοι
Να εξέχουν φάροι αυθάδεις –απευκταίοι-
Κυοφορούν υπομονή τα κήτη των βυθών μου

Ποιητή μου
Μη και νεκρή η θάλασσα που ταξιδεύεις;
Φιλάρεσκοι άνεμοι το λάθος δρόμο σημαδεύουν
και μαχαιρώνουνε το ούριο όνειρο
αίμα να στάξει. Να κηλιδώσει τη ράθυμη αγκαλιά
που δεν προσμένει πια, ελπίδα
Η μήνις των θεών, καταγωγή δε λογαριάζει
Γι αυτό το κλάμα παραδέρνει άηχο
σε πόνο στήθους που αντρεία το μεγάλωσε

Τι να την κάνουνε την επωδή οι πεθαμένοι
Μη και ανώφελα στους ζωντανούς
δεν την προσέφεραν;

Κηρύσσω παύσιν ημερών

Αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα της οικουμένης
χωράνε μια στιγμή κι αυτήν αιώνια
Γιατί θαρρώ –ιππότη της εθελουσίας άρνησης–
κάθε σημείο της αγάπης έχει κι άλλην οπτική
κάθε πλευρά του πόνου άλλη απόχρωση της δίνει

Έλα πιο πέρα
Έλα εκεί, στην άκρη του χειμώνα
Πουλιά γεννιούνται κάθε μέρα
ραμφίζοντας ανίδεα της άγνοιας το τσόφλι
Έλα
Κι άσε μου το τραγούδι σπάργανο
να προστατέψει το ασήμι των φιλιών
πριν την οξείδωση των πεπραγμένων
Κοντά στο νόημα κι η κραυγή
Οι πάντες χάνονται, μα λίγοι μόνο ζούνε

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-01-2008