Μοναξιά

Δημιουργός: Gian.Gian

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

νευρικά φθινόπωρα οι σκέψεις
βρέχει
όπως και τότε
με την ίδια πάντα ερεβώδη μουσική της πτώσης
κι ένα φόβο που μηδενίζει τη θέληση για ύπαρξη
αμφίσημη σιωπή
κάποτε σε περίμενα
νότια λαχτάρα λυσσομανούσε μέσα μου
κόπασαν τώρα οι άγριοι άνεμοι
κι έμεινα, να δίνω σχήμα στις αιτίες που ποτέ δεν πίστεψες
βρέχει μοναξιά
όπως και τότε, που με τυφλές αφορμές, σύννεφα γινόμασταν πηχτά
φεύγαμε
κι επιστρέφαμε, σαν τον ήλιο
εγώ όμως ήξερα
μα πριν εκστομίσω τη φοβερή φράση
κάθε φορά
με φιλούσες
πέρασαν αιώνες απο τότε
οι φλέβες μου ήταν γεμάτες απο σένα
τώρα κρυώνω
καμιά φορά, πετάω τις άμυνες στον αέρα
φτύνω κατάμουτρα το μυξιάρικο εγώ
ποδοπατώ τον φτηνό εαυτούλη μου
σχίζω την άχρηστη εικόνα μου
και σε νιώθω
ρευστός, ζεστός και ατμίζων
στη θαλπωρή του χάους

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-02-2008