Το αίμα κι η λάσπη

Δημιουργός: αυγουστης, Αυγουστής Μαρούλης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πάει κι έρχεται το αίμα, πέρα-δώθε
Φλέβες, αρτηρίες και πάλι απ΄ την αρχή
Δουλεύει η καρδιά, αντλιοστάσι θαρρετό
Πόθοι, βάσανα χαρές, αιώνιες στιγμές
Ποτίζουνε τ΄ ανθρώπινα μποστάνια
Ρυάκια ξέχειλα με λόγια, φράσεις, βρισιές, συνθήματα
Ύστερα γίνονται ποτάμια
Απλώνουν το φιδίσιο τους βλέμα σ΄ όλη τη Γη
Την πλημμυρίζουν, την κατακτούν, την τσαλαπατούν
Διασταυρώνουν τα ξίφη, στάζουν αίμα και λάσπη
Κάπου-κάπου συναντάς ένα κοχυλάκι κρυμμένο
Τρομάζει μ΄ αυτά που βλέπει, χώνεται στο καβούκι του
Αναστενάζει βαθιά
Τέλος, τα ποτάμια χύνονται όλα μαζί στη θάλασσα
Εκείνη, τα καταπίνει λαίμαργα
Κρατάει το αίμα και φτύνει τη λάσπη
Είναι πλέον κατακόκκινη
Τριγύρω της λασπωμένα βουνά
Όμως ακόμα συνεχίζει να γεννά κύματα
Αφρισμένα, κόκκινα, καθαρά κι ανυποψίαστα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-03-2008