Για την λησμονιά μου

Δημιουργός: MARGARITA

Χαρισμένο σε όσους ερωτευμένους δολοφονήθηκαν...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I]Αδιαφορία! Ποιος είναι ο δρόμος αυτής της κατακόμβης;
Όχι, για μένα δεν είναι τιμωρία, δεν πονάει η εξορία μου.
Με κυνηγάει σε ένα λαβύρινθο γεμάτο σκιές. Μια πλάνη.
Μα τις σκιές δεν τις φοβάμαι. Ούτε την δική μου.
Μπρος, πίσω, πλάι μου. Περνάω μέσα τους μέρα, νύχτα.
Κέρινο ομοίωμα βάλτου στακτοπράσινου και ο σπόρος
που φυτρώνει μόνο είναι η κατάρα σου. Για την ανυπαρξία μου.
Φυγή, ακρωτηριασμός, σφαγή μου. Για την λησμονιά μου.
Τεκμήριο, ένα λιθαράκι είμαι στη θνητή σου έρημο.
Κολλάς επάνω μου και ασφυκτιώ. Σαν βδέλλα.
Σαν ρούχο στενό που πιέζει το στέρνο μου και δεν μ΄ αφήνει
να ανασάνω. Τι θέλω από σένα; Ότι ήθελα πάντα. Τίποτα!
Κλέβω ουρανό τα βράδια και αστέρια και κεντώ έρωτα.
Βάφω θάλασσα και βυθίζομαι να ξεφύγω. Έκλαιγες θυμάσαι;;
Και εγώ, πέθαινα. Και μου έλεγες «γιατί:» και σου ψιθύριζα αχνά…..
είμαι αγριόχορτο, θα δεις τα΄Απρίλη θα λουλουδίσω ξανά.
Μα εσύ αγαπημένε μου ποθούσες τον ξεριζωμό του Τίποτα…
τον θάνατο σου αν διάλεγες, τότε μονάχα θα σωνόσουν από μένα.
Την μίμηση του Τίποτα….αυτό ήσουν…αυτό ερωτεύθηκα…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-03-2008