Σκουριασμένες αντοχές

Δημιουργός: ησυχια.., ...Αναστασία...

Καμιά φορά ο,τι κι αν κάνεις δεν σε γεμίζει τόσο ώστε να μην χωράει πια ο πόνος..

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[B][I][align=center]Κόκκινο το όνομά σου τυπωμένο με αναμμένο σίδερο στο δέρμα μου..
Μονάχα 5 γράμματα ολόκληρη η ζωή
κι ο θάνατος μαζί..

θυμάμαι κάτι μέρες γεμάτες καταγάλανο ουρανό..
θυμάμαι κάτι νύχτες μαγικές να στάζουν πόθο..
τότε που τ’άστρα τόση ομορφιά θαρρείς κι είχαν..
τότε που τα μάτια μου παντού βλέπανε φως..

ύστερα καλοκαιριάτικα σηκώθηκε ένας κρύος αέρας ξαφνικά από το πουθενά..
φουρτούνιασε το πέλαγος μας ,βυθιστήκαμε κι εμείς..
οι αντοχές μου σκούριασαν μετά από πόσα δάκρια..
έφυγα πρώτη σέρνοντας πίσω την καρδιά βαριά..

πέρασαν τόσα άδεια χρόνια από τότε..
μονάχα η καρδιά εξακολουθεί να’ναι γεμάτη πόνο..
κι η λήθη σου ,λάβα καυτή που καίει το είναι μου..
κι η λυτρωση,δεν έχει πρόσωπο για εμένα πια..[/align][/I][/B]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-04-2008