Στο Ωνάσειο Δημιουργός: jenny Eki synandisa tin elpida zois ke to tharos Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info ΣΤΟ ΩΝΑΣΕΙΟ
ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την Μεγάλη Εβδομάδα. Τις λίγες ημέρες αργίας τις πέρασα στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο. Ένας πολύ καλός μου φίλος χειρουργήθηκε εκτάκτως την Τετάρτη και για λόγους συμπαράστασης και φυσικά φιλίας πήγα να τον επισκεφτώ. Η μεγάλη απόσταση από το νοσοκομείο μου μέχρι την Λ. Συγγρού δεν στάθηκε εμπόδιο επειδή το λεωφορείο 550 είχε στάση ακριβώς μπροστά στο κέντρο. Από την άλλη εκείνες τις ημέρες η Αθήνα είχε αδειάσει και με το ταξί ,από το κέντρο της Αθήνας ,έφτανες εκεί σε λίγα λεπτά.
Το λευκό του μάρμαρο και η στρόγγυλη σκεπή το έκανε να ξεχωρίσει ανάμεσα στα κέντρα νυχτερινής ψυχαγωγίας ,τις αντιπροσωπείες αυτοκινήτων και τα πολλά καταστήματα της λεωφόρου Συγγρού. Θυμήθηκα το 1995 όταν οι δημοσιογράφοι ξεροσταλιάζανε κάτω από την λευκή τέντα. Τότε που ο Α. Παπανδρέου περνούσε δύσκολες στιγμές αλλά βγήκε περπατώντας για να σβήσει στην βίλλα της Εκάλης. Αυτές οι αναμνήσεις μου δώσανε ελπίδες για τον δικό μου άνθρωπο.
Στην είσοδο μου ζητήσανε να αφήσω τα λουλούδια που είχα πάρει μαζί μου, επειδή απαγορεύονται. Στην ρεσεψιόν είδα και πολλά καλάθια που είχανε φέρει για άλλους ασθενείς. Μου άρεσε πολύ αυτό Το παιχνίδι της τύχης έπαιξε ,όπως πάντα ,ρόλο με την επιλογή του θαλάμου .Ο αριθμός τελείωνε στο 13.Ανέβηκα ορεξάτη και γεμάτη θετική ενέργεια. Κανένας δεν πρέπει να πάει σε νοσοκομείο με μάτια θλιμμένα και απαισιοδοξία. Ο ασθενής κρέμεται από τα χείλη σου .Η τύχη του δεν είναι δεδομένη αλλά το καλύτερο χάδι για τον πονεμένο είναι η καθαρή ματιά και το χαμόγελο. Το καλύτερο χάδι είναι το φιλί που θα του δώσεις και το τρυφερό άγγιγμα στο ώμο. Με εμπιστοσύνη και σιγουριά ότι θα τα καταφέρει να ξεπεράσει το πρόβλημα υγείας που προέκυψε. Οι θάλαμοι του κέντρου ήταν ήσυχοι, άνετοι, ηλιόλουστοι και με εξοπλισμό ξενοδοχείου. Είδα πολλούς νοσηλευτές και ελάχιστους γιατρούς. Τι αντίθεση με το ΕΣΥ όπου υπάρχουν πολλοί γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό είναι ανύπαρκτο!
Ο φίλος μου πήγε καλά. Η δύσκολη επέμβαση στην οποία υποβλήθηκε είχε επιτυχία και μπόρεσε σε λίγες ημέρες να σταθεί στα πόδια του. Κάθε ημέρα που περνούσε τον έφερνε πιο κοντά στην πόρτα της επιστροφής στο σπίτι και στα καθήκοντά του. Σε λίγες ημέρες θα έπαιρνε εξιτήριο. Την τελευταία ημέρα που τον επισκέφθηκα τον ρώτησα για τι δεν έβλεπα ασθενείς στους άλλους θαλάμους. Μήπως το κέντρο ήταν άδειο; Ο φίλος μου μειδίασε και μου πρότεινε να κάνουμε μία βόλτα στο διάδρομο του ορόφου. Στήριξε το χέρι του στον ώμο μου και ξεκινήσαμε .Στράτα στρατούλα. Είδα έναν κύριο, ντυμένο πολιτικά, να σέρνει ένα βαλιτσάκι, που έκανε πολύ θόρυβο, να μιλάει με την νοσηλεύτρια για τις τελευταίες οδηγίες για το σπίτι. Στο σαλονάκι του ορόφου βρήκα έξι άλλους, άνδρες και γυναίκες με το ίδιο βαλιτσάκι να κάθονται παρέα και να γελάνε. Ορεξάτοι. Νέοι και γέροι.. Άνετοι άσχετα αν το φασαριόζικο τροχήλατο βαλιτσάκι ήταν συνδεδεμένο με το σώμα τους με κάτι διάφανα σωληνάκια. Οι συγγενείς τους χαμογελούσανε και αυτοί. Σαν φιλαράκια στριμωγμένοι, για να χωρέσουνε όλοι στο καναπέ και να μην χαλάσουν την παρέα. Οι άνθρωποι με τα τροχήλατα βαλιτσάκια ήταν οι υποψήφιοί για ..μεταμόσχευση καρδιάς. Ασθενείς που περιμένουν εβδομάδες, μήνες ,χρόνια για να βρεθεί ένας δότης. Ψυχές που βρίσκονται μπροστά στο θάνατο. Δεν έχουνε τι να χάσουνε και ελπίζουν. Καρδούλες άρρωστες που δεν τα βάζουν κάτω μέχρι να βρεθεί μία καινούργια καρδιά. Το ελπιδοφόρο μήνυμα που διάβασα στα μάτια ,το θάρρος τους και η αισιοδοξία τους θα μείνουν για πάντα στην καρδιά μου.
Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-05-2008 | |