Το θάμα της Άνοιξης

Δημιουργός: AndreasChristodoulou

Ι

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Tο θάμα π’άνθιζε για με το ευλογημένο
Πιο κι απο το άνθος ήτανε της άχραντης αυγής
Σάμπως δικό σου είδωλο στο βλέμμα καρφωμένο
Στο λογισμό μου εσκέπαζε το πνέμα της σιγής

Θεϊκό πετράδι,σμάραγδο,κρουστάλλι χωρίς λάθος
Όλο ξυπνάει το είναι μου σφοδρός ανασασμός
Αχόρταγα ανασαίνω στα στήθια μου το πάθος
Κι ο αγώνας μες στα βάθη τους θεριεύει λυτρωμός

Εκεί και μέρα φανερά ελόγιαζα τ’αστέρια
Και τη δική σου τη θερμή θωρούσα αγκαλιά
Μες στις μακρές πλεξούδες σου ετύλιγα τα χέρια
Κι απ’την καρδιά της Άνοιξης,άρρητα σε γέμιζα φιλιά

Σα μέγα σφαγιό ,ζωντανό ακόμα, που σπαράζει
Μες στης καρδιάς μου τα συντρίμμια φθάνει ο έρωτας κρυφός
Και τα μαζώνει γύρα του σφιχτά και τα μεράζει
Λαχτάρα απ’τη λαχτάρα του κι απο το φώς του φώς

Ναι! Θε νάρτει ο έρωτας με στέρεο βάδισμα,ετοιμασία θρόνου
Θ’αχεί η ψυχή μου μιάν αχώ για κόσμους μακρυνούς
Κρυφό βουβό θα χύνεται το πλήρωμα του χρόνου
Θε νάρτει απ’τους βαθύτερους που βρίσκονται ουρανούς

Κι εγώ θ’ακούω αδιάκοπη βοή μικρού φτερου στ’αυτιά μου
Τόσα λουλούδια θε να καίν αγνάντια μου ανοιχτά
Όσοι καρποί θα δένουνε τη γέψη τους μπροστά μου
Όσα θ’ακούω στα βάθη μου κρυφά μουρμουρητά

Απο τη μέρα η θερμή δεν θα χωρίζει νύχτα
Κι ολημερίς στα σπλάχνα μου μια γνώμη θα μιλεί
«Στης καρδιάς μου τα βαθιά,τα δίχτυα σου,αγάπη τώρα ρίχτα
Ρίχτα οπου λέει ο πόθος σου και η ώρα νάν’καλή !»

Τι της παράδεισος η θύρα για μένα θάχει πάλι ανοιχτεί
Θα γίνει άξαφνα ανείπωτη χαρά ,φτερούγιασμα το θάμα
Κι όλα θάναι έκσταση,άμετρο το λίγο κι ο λόγος κι η σιωπή
Και το χαμόγελο θάναι ένα,με το πικρό μου κλάμα

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-05-2008