Στο φόβο σου ξεψύχησα/xρίζομαι νύμφη

Δημιουργός: Μαρία Χ., Μαρία Χατζηγιάννη

Στιχοσχόλιο στο εξαιρετικό "Δεν ήσουνα εδώ" της swordfish ! Καλημέρα στιχοοικογένεια !! - στη δουλειά -

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στο φόβο σου ξεψύχησα...

Στο φόβο σου ξεψύχησα μέσα σε λίγους μήνες
Μ' είχες σαν αποκούμπι σου τις νύχτες της σιωπής
Σταγόνες της αγάπης σου.. σε κρύες λαμαρίνες
Μάζευα.. και ξεδίψαγα ωσότου να φανείς...

Ήσουν σκληρός σαν μέταλλο.. ρευστός σαν το νεράκι
Η απαλότης μ' έλειψε.. κι η στέρεα στοργή
Κι απόμεινα μονάχη μου.. μ' ένα πικρό μεράκι
Μέρα μοιάζει η νύχτα μου.. και βράδυ η αυγή...

Στο φόβο σου ξεψύχησα.. και στις αναστολές σου
Στα "θέλω" που φονεύθηκαν μ' ένα δειλό "μπορεί"
Λες και υπάρχει δεύτερος κριτής για τις βουλές σου
Κανείς δεν φθάνει πουθενά.. σαν δεν αναχωρεί...

Ήσουν μικρός.. δεν χώρεσες μες στους ωκεανούς μου
Ήσουν φτωχός.. με κέρασες τις άδειες σου στιγμές
Νεκρό ήσουνα κύτταρο.. π' απέβαλε ο νους μου
.. Κι όλα μου τα θεμέλια γέμισες με ρωγμές...


7-5-2008
-------------------------------------------------------------------------------

Χρίζομαι νύμφη...

Δεν χαραμίζω πια το δάκρυ μου για σένα
Νερό κι αλάτι δεν γιατρεύει τις πληγές
Συνεπιβάτης.. με προορισμό κανένα
Ποτές δεν έγινα.. στο σήμερα.. το χθες...

Δεν χαλαλίζω την αγάπη για κανένα
Είναι για μένα ιερό ιδανικό
Που κατοικεί μόνον αισθήματα παρθένα
Και δεν αντέχει της ψυχής το φονικό...

Δεν τριγυρίζω στα νεκρά σου πεπρωμένα
Όσα ποθήσαμε βαδίζουν χωριστά
Μοιάζουν τα όνειρα.. καράβια αραγμένα
Μες στης δειλίας τα λιμάνια τα κλειστά...

Δεν πλημμυρίζω τα γραμμένα μου με αίμα
Από το μνήμα σου ξεθάβω τη χαρά
Με τ' ανεκτίμητο της άρνησής σου στέμμα
Χρίζομαι νύμφη (μούσα?) στην αγνή σου λευτεριά...


7-5-2008
----------------------------------------------------------------------------

Δανείστε μου φτερά αγγέλων...

Ο ουρανός σου σκοτεινιάζει
Μαζεύει σύννεφα βροχής
Αρχίζει η γης και ανταριάζει
Κατακλυσμό εγκυμονείς !...

Έφυγε ο ήλιος μου από φόβο
Μήπως πενθήσει τη χαρά
Κι απ' τον αγρό μου στάχυα κόβω
Για να ξορκίσω τη φθορά...

Μα με κοιτάζουνε δυο μάτια
Καταμεσίς του δειλινού
Μου κάνουν την καρδιά κομμάτια
Και καταλύουνε το νου...

Γνωρίζω πως δεν θ' αποφύγω
Την μελιστάλαχτη οργή
Και τα πανιά μου πια ανοίγω
Μην κι η αγάπη μου πνιγεί !...

Μα σαν το πρώτο δάκρυ στάζει
Στο μέτωπό μου και κυλά
Ο έρωτάς σου με προστάζει
Να βγω σε όνειρα θολά...
...

Στερέψανε οι αντιστάσεις
Συντρίμμια κι οι αναστολές
Κι όλες τις τρύπιες μου προφάσεις
Σβήνω στα λόγια που μου λες...

Για δεν υπόσχεται το μέλλον
Δεν λησμονεί το παρελθόν
Δανείστε μου φτερά αγγέλων
Να ζω το σήμερα λοιπόν !...



7-5-2008

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-05-2008