Το ξυπνητήρι της καρδιάς

Δημιουργός: poetryf

>Μέθεξις

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[font=Palatino Linotype][B]Απ’άκρη σ’άκρη μια σιγή ευλαβική
μόνο το βάδισμα του δρόμου ανηφοράει
τα κομμάτια τις Άνοιξες, τα «αποδήμησα» μα «να’μαι»

Η μια ψυχή πλάι στην άλλη
άγρυπνο τ’ όνειρο κι ο ύπνος μαγεμένος

Ζωή και θρήνος :
Τούτη η αγάπη που μας πρέπει

Ζήσαμε ακέραιοι εραστές
–περιπλανώμενοι στης γης τον κυκεώνα
ζήσαμε ωραίοι και ως ληστές
κλέψαμε χιόνι , γκρίζο φως απ’τον χειμώνα.

Χρώματα και χαμόγελα
όλα γραμμένα σε δεφτέρια και εικόνες
Που ίσως ποτέ δεν είδαμε
μα πάντα αποζητούμε

Σαν το πρωτοκλάμα του νιόφερτου μωρού
σαν πρωτοδεί τον κόσμο
Πριν τρομάξει

Απ’άκρη σ’άκρη απλωμένο ένα ρολόι
εγώ τις ώρες, ‘συ τα λεπτά
δυο λεπτοδείχτες σε ανάστροφη πορεία

Διπλή πορεία
κι είναι ο χρόνος ένας

Η μια ψυχή πλάι στην άλλη’
Σώπα μην κλαις

Τί και που λείπει ο ουρανός!
Αφού τη σύλληψη του Ήλιου θα τη δούμε
θα απλώσει ρίζες με το φως του η αγάπη

Βαθύ το γέννημα σ’ανατολές σώων ανθρώπων
κι εμείς κουρδίσαμε σωστά το ξυπνητήρι μας
Σώπα σαν θες

Το ξυπνητήρι της καρδιάς χτύπο δεν χάνει
Και σ’αγαπώ
και σε ξεχνώ
και πάντα θα ξυπνώ μαζί σου
Και πάντα θα ονειρεύομαι
μια ακόμα ανατολή σου.

Σώπα και δες...
Απ’ακρή σ’άκρη είμαι δική σου.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-05-2008