Στη θάλασσα της Αμμοχώστου

Δημιουργός: AndreasChristodoulou

Εξαιρετικα αφιερωμενο στη μία και μοναδική

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Άχ αλήθεια ,η θάλασσα ετούτη πως λικνίζει τον κόσμο σαν μάνα
Πως λικνίζει και μας σαν δικιά μας μάνα
Πως σηκώνει τα χέρια της,πως περνά τα βραχιόνια της πάνω μας
Αυτη που μας έφερε ,αυτή που μας πήρε,αυτή που μας έδεσε
Αυτή που πάντα και πάντα θα μας δένει.
Εσύ κι εγώ χρυσή μου συντροφισσα
Φώς και δροσια της ζωής μου
Εδώ θαρθούμε μια μέρα εδώ θα ξεμπαρκάρουμε
Με μιά μεγάλη κούραση και μ’ένα πιδέξιο αγκίστρι του στίχου
Την κούραση την έχουμε μαζέψει στους δρόμους του κόσμου
Τριγυρνώντας καβάλα στη Ροσινάντα μας
Χωρίς ένα Πάντσο κοροϊδευτή για να μας ξεμεθύσει
Κάθε που ορμούσαμε να πάρουμε άπαρτα κάστρα
Ή και ανύπαρχτα καλυβάκια με το ανύπαρχτο κονταράκι μας
Το αγκίστρι του στίχου είναι για κείνο το χρυσόψαρο
Που ολο γλυστρά και φεύγει

Εδω θα ξεμπαρκάρουμε εδώ θα δούμε για λίγο τα πλοία
Νάρχονται και να φεύγουν χωρίς εμάς,
Εδώ θα βρουμε τη χρυσή αμμουδιά
Να κάνουμε τον κυριακάτικό μας περίπατο
Εδώ θα ξαναγυρέψουμε ένα κόσμο μέσα στον κόσμο
Κι αντάμα θα τον χτίσουμε
Εδώ θα ευτυχήσουμε εμείς που ποτέ δεν ευτυχούμε
Απο δώ και παλι θα ξεκινήσουμε
Εμείς που πάντα ξεκινούμε
Για άλλα ταξίδια μακρυνά,για ωραία λιμάνια
Και για πολλές παραπολλές παντέρημες ακρογιαλιές

Κι εδω καθισμένοι πάνω στη χρυσή άμμο
Στο σκαλοπάτι που έφτασε η λικνιστική μας ονειροπόληση
Ενα μπορούμε να λέμε,να ξαναλέμε
Πως ήταν το ταξίδι μας ωραίο

Ήταν ωραία η ζήση ήταν ωραία
Δυνατή βαθιά και πλούσα
Αν είχα κι άλλες δέκα θα τις ζούσα
Το ίδιο βαθιά και δυνατά κι ωραία

Ήταν ωραία το ξαναλέω η ζήση
Μόνο που πέφτει πάντα λίγη
Κι ως παίρνει πια το δρόμο για να φύγει
Λέω πως μόλις χτές ειχεν αρχίσει

Κι ομως αγάπη εσύ μου στάθηκες τόσο ωραία
Τα φυλλοκάρδια σου τόσο ανοιχτά ,ζεστά
Εσύ μου χάρισες μια ζωή τόσο ωραία
Που όσα κι αν πλήρωσε .......χρωστά

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-05-2008