Μια Βραδιά στο Παλιό Ναυάγιο

Δημιουργός: Δημήτρης

Μια ανάμνηση ξεχωριστή σου προσφέρω απόψε Παύλο... αλλά δεν μπορώ να το αφιερώσω παρά σε κείνη μόνο... Συγχώρα με...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μια Βραδιά στο Παλιό Ναυάγιο


Μόνος σ' ένα μπαράκι , στην άκρη , στο μπαλκόνι
ένα ποτήρι , κόκκινο κρασί , τα βλέμματα στο δρόμο .
Η ροκ μουσική , στη διαπασών , με ξεκουφαίνει
δίπλα μου αυτή , με μπλε στυλό , να ζωγραφίζει
και στο λεπτό της χέρι , ξεχασμένο , το τσιγάρο αργοπεθαίνει .
Πόση ώρα , εκεί μόνη της στεκόταν , δεν το ξέρω
τι κι αν την κοίταξα , περίεργα , πολλές φορές
το θέμα της , δε μπόρεσα καλά - καλά , να διακρίνω .


Είχε μαλλιά πολύ ξανθά , μα όμορφα δεμένα πίσω
το δέρμα της λευκό , μα σκοτεινή πολύ , η έκφρασή της .
Στιγμές με κοίταζε , βλέμμα ριχτό , νομίζω πως γελούσε
μα στη διασταύρωση επάνω , με βία , το τραβούσε .
Προσπάθησα να κρατηθώ , πάλι στο πλάι, να γυρίσω
βοήθησε, φίλος απ' το στρατό, από μακριά σαν χαιρετούσε .
Κοίταξα γύρω και μπροστά , τι την εμπνέει , να υποθέσω
δε βρήκα όμορφο τίποτα , τίποτα το αληθινό , να το προσέξω .


Το ποτήρι μου άδειασε νωρίς , και γέμισα άλλο ένα .
Στο όμορφο κορίτσι , τόλμησα , μια μικρή ματιά
μα είδα πως φοβήθηκε , και γέμισε μ' έκπληξη μεγάλη .
«Ένα βλέμμα , στο χαρτί σου , πόσο θα ήθελα να ρίξω»
που βρήκα τέτοιο θράσος , στα αλήθεια , δε θυμάμαι .
Δειλά , τα μάτια σήκωσε , μα κατάλαβα , δεν έκρυβαν ντροπή .
Το χέρι της μου άπλωσε , κι είπε «Αν θες , έλα κοντά μου τώρα»
κι όταν το σχέδιο , μου 'δειξε , στο πρόσωπό μου , τη θλίψη είδα . . .

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-01-2005