Στη δική σου σιωπή

Δημιουργός: νετη541, ΕΦΗ

...με μικρές αλλαγές...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τι άλλο άρα να ‘ναι αυτό το κορμί;
Χαράς μνημοσύνη ή πόθου απουσία;
Στα δέντρα ξεσπά το χαλάζι μ’ ορμή
Την άγρια του φύση - οργή και μανία
Αχ! να ‘μουν για λίγο μια σφαίρα από πάγο
Πριν λιώσω να καίω και να σκάβω


Ποια ώρα λες νά ‘ναι εδώ η πιο μικρή
Μερόνυχτα τ' άστρα τη γη κατατρέχουν
Πού νά 'ρθω να δω τη δικιά σου αυγή;
Στεριές μα και θάλασσες τα μάτια σου απέχουν
Μικρή μου λαχτάρα, στο χνάρι σου επάνω
Μια ώρα μικρή θα πεθάνω


Κι αυτή σου η σιωπή σα σκοτάδι με σβήνει
Σκιά δίχως φως, της καρδιάς μου πληγή
Μακριά μου πολύ μα ποτέ δε μ' αφήνει
Μαζί μου παντού ως του ονείρου τη γη
Κι ανοίγεις πανιά μ' αυγουστιάτικο πλοίο
Νωρίς πού 'ρθε φέτος το κρύο


Καθώς ο Σκορπιός πιο παλιά σού ‘χει δείξει
Στο θόλο μας τίποτα δε ζει αιώνια
Σιγά τραγουδώ μια φωνή πού ‘χω κρύψει
Κι αφού δεν ακούς θα την κρύβω για χρόνια
Να μ’ έβρισκες ήθελα, λέει, στο λιμάνι
Να βλέπω το πλοίο να φτάνει.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-07-2008