Σιωπή

Δημιουργός: νετη541, ΕΦΗ

....,μόνο θάλασσα βλέπω εδώ κι ουρανό...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ξημερώνει.
Ανοίγω το μεγάλο παράθυρο στο παλιό σπίτι
κι αναπνέω τη δροσιά του πρωινού.
Ζωογόνος κι υγρός εραστής ο αέρας
με μια βαριά ανάσα κατακτά το κορμί μου.
Αφήνω τα μάτια μου ελεύθερα να ταξιδέψουν.
Μπρος μου μισό μέτρο μπαλκονάκι,
ούτε μισό μέτρο, στ’ αλήθεια,
δεν το λες καν μπαλκόνι.
Ίσα για να σταθούν δυο άνθρωποι,
ο ένας στον άλλο δίπλα, ακουμπιστά.
Όσο ν’ ανοίξεις το παραθυρόφυλλο το τόπος του.
Μα είναι το παράθυρο που βλέπει στη θάλασσα.

«…Πες μου, θάλασσα, πόσα μυστικά σου….»

Ανοίγω το μεγάλο παράθυρο στο παλιό σπίτι.
Βλέπω μια λεμονιά…του γείτονα,
το τοιχάκι του κήπου…του γείτονα
τη θάλασσά μου.
Ακούω τη μηχανή μιας βάρκας που δε βλέπω.
Σιγά-σιγά θα επιστρέψουν κι όσοι απέμειναν στον τόπο τους ψαράδες.
Εδώ κι εκεί σύννεφα σκόρπια ντύνουν τον ουρανό
κι ο ήλιος ψάχνει ανάμεσά τους το μονοπάτι του να χρυσαφίσει.
Είναι μια πολυθρόνα
ακριβώς μέσα από το παράθυρο.
Σαν κάθομαι εκεί,
αν απλώσω το πόδι μου,
φτάνω ως έξω στην άκρη.
Εδώ, στη δική μου άκρη….
Στην αντίπερα άκρη;
Αν απλώσεις το χέρι σου,
είσαι στ’ αλήθεια κοντά μου;
Θα μ’ αγγίξεις;
Θα με νιώσεις;
Μπορείς ν’ αφήσεις την καρδιά σου ανοιχτή,
να μη διστάσεις;
Στην αντίπερα άκρη η αγκαλιά μου
πάντα ανοιχτή θα περιμένει.
Θά ‘ναι φορές που θα χαμογελώ
κι άλλες μαζί που θα δακρύζω.
Πάντα ανοιχτή θα περιμένει το συναπάντημά σου
όσο αντέχουνε τα χέρια να χαϊδεύουν,
και με το χάδι αυτό να ζουν.
Ανοίγω το μεγάλο παράθυρο και λαχταρώ.
Μόνη δεν θα βγω να σταθώ στο μπαλκόνι,
θα περιμένω κι άλλο
Κι εσύ δεν απλώνεις το χέρι σου
κι ακόμα διστάζεις.
Ή απλά δε θες
Ξημέρωσε
κι είπα πάλι πολλά….
Καιρός μου να γυρίσω στη σιωπή, στην ησυχία.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-09-2008