Οικειότητα

Δημιουργός: justawoman, Στέλλα Γεωργιάδου

ο έρωτας ραπίζει το πέτρινο πρόσωπο της ανυπαρξίας (Τ. Νικηφόρου)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στέκεις στο ένα σου πλευρό και με κοιτάζεις
κι εγώ ότι κοιμάμαι παριστάνω
αφού τόσο σ’ αρέσει να κοιτάζεις
πίσω απ’ τα βλέφαρά μου τα μισόκλειστα
σα να ‘θελαν τα χέρια σου να ψηλαφίσουν
την αύρα των πιο ξέγνοιαστων ονείρων μου

Κι εμένα πόσο μου αρέσει αλήθεια
να γέρνει φάλτσα ο ήλιος πίσω σου
και να σκορπίζει τις πορτοκαλιές του χάντρες
στο άνισο περίγραμμα της ευχαρίστησής σου
πάνω στο περσικό χαλί, που κουλουριάζονται
οι αποφορτισμένες μας αισθήσεις

Έχει μιαν οικειότητα το δειλινό
χρόνια που μας σκεπάζει
δυο μυστικοί δραπέτες των ορίων
σε σύζευξη μοναδική, απέναντι της λήθης

Και πώς βαθαίνει το ατάραχο σου βλέμμα
όταν οι έγνοιες το εγκαταλείπουν
για να παραδοθεί αλώβητο
στη θέα εκείνου του παλιού αισθήματος
Ζεστή κουβέρτα, αγαπημένη αγκαλιά
λησμονημένος πόνος

Να, δε με νοιάζει να βραχώ
ακόμη κι απ’ τα δάκρυά μου
Κάθε που σ’ αποχαιρετώ
σ’ ένα μαντίλι να τα παίρνεις
σαν φυλαχτό κι υπόσχεση

τις άλλες ώρες είμαστε θνητοί

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-09-2008