Mην περπατάς μονάχη

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Αδάμαστη η αγάπη, αδάμαστη η βροχή
με βάρυνε το βήμα, μουσκεύτηκε η γη
διπλοτυλίγει ο αγέρας θα φτάσω μα αργώ
ο χρόνος σε μιαν άκρη, πονώ σαν σ’ αγαπώ.

Η σιδερένια πόρτα [για] χρόνια αργά γυρνά
πνοή σαν του ανέμου σε έφερε κοντά
μην περπατάς μονάχη, το φως πριν μας δεχτεί
σε ώρα ξεχασμένη, σε ξένη εποχή.

Τα δέντρα μεγαλώσανε σε δρόμους σκοτεινούς
ο κήπος μνήμες βάσταξε, έναστρους ουρανούς
μην περπατάς μονάχη, το φως πριν μας δεχτεί
σε ώρα ξεχασμένη, σε ξένη εποχή.

Σ’ ένα παλιό τραπέζι, όνειρα αντικριστά
σε μια θολή κορνίζα τριαντάφυλλα κλειστά.
Μεγάλη η οφειλή μας, μικρή η ανταμοιβή
ό,τι θα μοιραστούμε, δε τα ‘χει ο χρόνος δει.

Ξεθωριασμένο γράμμα, σφραγίστηκε καλά
κανείς δεν το ‘χει στείλει, κανείς δεν απαντά
πέντε γενιές ανέμελες με μιά σκέψη περνάς
σε έκλειψη σελήνης στο μέρος της καρδιάς.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 11-09-2008