Ακροβάτες

Δημιουργός: The world wags on

Συμβολικό (Δεν εννοώ το φυσικό θάνατο, άλλωστε η ζωή είναι πολύ όμορφη για να τα παρατάει κανείς...)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κρέμασες δυο σχοινιά στην κορυφή
του λοφίσκου που βλέπαμε απ’ το σπίτι μας
κι είπες να δούμε αν θα καταφέρναμε να διώξουμε την ανία μας.
Δοκιμάσαμε και οι δύο
με δυσκολία καταφέραμε να ανεβούμε μερικά μέτρα.
Έπεφταν πέτρες, τα χέρια μας πονούσαν, τα πόδια μας υποχωρούσαν
αλλά ανεβαίναμε. Εσύ μπροστά, εγώ αρκετά πιο πίσω.
Βλέπεις, δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες δυνάμεις.
Σε μια στιγμή είπες πως τα κατάφερνες περίφημα και ότι δε χρειαζόταν πια να αποδείξεις κάτι.
Και τα παράτησες.
Και μ’ άφησες μόνη μου, μετέωρη.

Κι ύστερα κρέμασες ένα σχοινί από τα δύο δέντρα του κήπου μας
και μου είπες να ακροβατήσω πάνω του
γιατί έτσι σίγουρα δεν θα βαριόμασταν.
Ανέβηκα στο κλαδί του ενός δέντρου.
Προσπάθησα να ισορροπήσω.
Αδύνατον. Έπεσα, ξαναανέβηκα. Ξαναέπεσα.
Έτρεχες να με σηκώσεις κοιτάζοντάς με με αποδοκιμασία που ακόμα δεν τα κατάφερα.
Εσύ δεν ανέβηκες, προτιμούσες πάντα να με κοιτάζεις.
Και καλύτερα, δεν ήθελα να μου χτυπήσεις.

Και μετά κρέμασες ένα σχοινί από το πεύκο που αγαπούσαμε.
Είπες πως θα έφτιαχνες μια κούνια για να παίζουμε πού και πού.
Αλλά αργούσες πολύ να της βάλεις το καθισματάκι.
Πάντα έλεγες πως εγώ δεν ήμουν για τέτοια, πως εμείς μάλλον δεν ήμαστε για τέτοια.
Και με κοιτούσες
σαν ένα παλιό παιχνίδι που έχεις βαρεθεί.
Κι όταν ένα απόγευμα έλειπες, πήγα στο σχοινί που είχες κρεμάσει
το έδεσα γύρω απ’ το λαιμό μου με μια θηλιά και κλώτσησα μακριά το σκαμνάκι όπου στεκόμουν.
Για να μη βαριέσαι πια.
Για να μη βαριέται κανείς μας.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-09-2008