O Πλάστης

Δημιουργός: ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ

Αλλαξ' όλη η ζωή της,εξ αιτίας ενός πλάστη,και γι αυτό,δοξολογούσε,μία μοναχή,τον Πλάστη.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ο ΠΛΑΣΤΗΣ

Την κακιά τη στράτα πήρε,
η Αγνή,η μοναχή,
όχι,γιατί,δεν μπορούσε,
να κοιμάται μοναχή,
μα,την τύλιξε..ο δαίμων.
[Ακου τώρα, τι 'φαντάστει!]
Στον ηγούμενο,την στέλνει,
να ζητήσει..έναν πλάστη.

-Κάπου, είδα,έναν πλάστη.
[η ματιά της,..πριν το δάκρυ].
-Εχω,έναν πιό ωραίο,
μόνο που 'χει....μία άκρη.
-Λές αλήθεια?[ Είπ' εκείνη].
Δεν υπάρχει τέτοιο πράμα.
-Δεν υπάρχει?Κι άν υπάρχει?
-Θα 'ναι,των θαυμάτων-θάμα.

- Αν στον δείξω,βάνεις όρκο,
και ,γι αυτό,σταυρό φιλείς,
ότι,πάντα,όπου πρέπει,
θα τον χρησιμοποιείς?.
Βάνεις όρκο? Λέγε.Βάνεις?
Κι είπε..ναί, η αφελής!

-Ω ,Θεέ μου! Τί 'ναι τούτο!
[κάνει,τάχα, πως δεν ξέρει].
-Ειν',ο πλάστης που σου είπα.
[κι άρχισε,..το νταραβέρι].

Ούτε κατά νού,δεν είχε,
πως μπορεί να αμαρτήσει,
μα την πάτησε,η δόλια,
μη τον όρκο της πατήσει.

Απο τότε,κάθε μέρα,
[λες, για τουτο μόνο 'πλάστει]
η Αγνή,[Θεού η δούλη],
ασχολείται με..τον πλάστη.

Στο κελί, σαν θα κλειστούνε,
το αμαρτωλό εκείνο,
γίνεται, ευθύς,ο πλάστης,
φυσαρμόνικα-κλαρίνο,
και γλυκούς,εκπέμπει, ύμνους,
στον ουράνιο τον Πλάστη,
που προέβλεψε,να πλάσει,
τον..με ένα άκρο πλάστη.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 31-10-2008