Ανέραστος Χειμών

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κόρη παρθένα λούζοταν σ’αφρούς μ’όμορφο σώμα
λιτά μαλλιά , κοφτή θωριά, ροδακινί το στόμα...
Οι Μούσες τη βαφτίσανε σε ασύδοτη γαλήνη
και «Λευτεριά» την είπανε την κόρη μας εκείνη.
Είχε τα κάλλη των Θεών και των Μοιρών το φθόνο
«πώς ένα πλάσμα απόκοσμο γεννήθηκε στο χρόνο;»

Κι έτσι καθώς λουζότανε στο οχυρό της μέσα
κι άστραφτε ολόκληρη θαρρείς σαν Ήλιου πριγκιπέσα
Να σου σιμώνει την πολύ, άγριο παλληκάρι
στη όψη όμορφο παιδί, στο χέρι είχε ‘λητάρι...
Δένει με πόθους δολερούς στο σώμα του την κόρη
«Πόλεμος» είχε τ’όνομα , του Άρη ήταν αγόρι.

Κάνει εκείνη να παρθεί απ’του έρωτα το δόντι
εκείνος ρίχνει πιο βαθιά το αιχμηρό του ακόντι...
Νύχτα , νυστέρι νηστικό σε σώματα ακολάστων
Θερίζει μέλη θωρηκτών, λάμψη λαθραίων άστρων!
Ξημέρωσαν μήνες εννιά και η κόρη πια λεχώνα
βυζάνει έθνη για παιδιά... σε ανέραστο χειμώνα..

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-11-2008