Δεν θέλει στίχους η αλήθεια

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[font=Georgia]Τα ράφια μου
Απόκτησαν φωνή και με δικάζουν που τα φόρτωσα
το χρόνο σε μερίδες. Τα μπιχλιμπίδια μου, τα μπιμπελό μου
οι έρωτες μου, όλα σε στοίχιση αμοιβαίου παρελθόντος.
Τί να πρωτοδιαλέξεις για την άρση του σπουδαίου μηδενός;
Ασήκωτο το βάρος και στρόβιλοι οι μικροί μου λεπτοδείχτες
αναστατώνουν την τροφή μέσα στο στρογγυλό πιάτο του τοίχου
Οι ώρες. Οι χτύποι. Τα λεπτά. Πρέπει κι αυτά να φαγωθούν όπως τα άλλα.
Λίγο πιο δύσπεπτα περνούν την ενδοχώρα
λίγο πιο γρήγορα ο χρόνος πηρουνιάζει τα όνειρα μας.
Πρέπει κι αυτά να φαγωθούν. Κλαίω που τους πρέπει.
Κι ας είναι το στερέωμα ανισοεκκρεμές. Θα’βρει τον τρόπο
της ημέρας η πομπή να ισορροπήσει σε κλωστήρια τις στιγμές.
Οι πέντε, οι δέκα, οι εφτά
οι τόσες μύριες μοίρες που τις ψέγουν σ’εργοστάσια
ράφτρες κακές και προπαντός της Θέμιδος οι κόρες
οι τρεις στον αριθμό
δικαιοσύνη, δικαιοσύνη, δικαιοσύνη’
το μόνο εύσημο στο στήθος, στο πουκάμισο ενός γυμνού.
Δεν θέλει ρούχα η αλήθεια. Φοράει δυο τρύπιες μόνο κάλτσες
και πορεύεται. Δεν θέλει ρούχα η αλήθεια. Είναι επαίτις
και γυρνάει σε ψυχών οικοδομές. Βάζει θεμέλια σ’έκείνες που κοπιάζουν
τις άλλες που νωχελικά κι αμέτοχα υπάρχουν, τις γκρεμίζει.
Θέλει μπροστάρηδες κι ονειροκυνηγούς , η άμορφη αλήθεια.
Και το φεγγάρι; Και το φεγγάρι που τον οίστρο μου κοιτάζει
πυγολαμπίδα στα σκοτάδια των καιρών, παίρνει φτερά
και τα καρφώνει στην παλάμη του χεριού μου
φυσάει ζέφυρους ευνοϊκούς , σπρώχνει την πένα μου
Να γράψει θέλει την αλήθεια.
Παίρνει μορφή ιδανική η αλήθεια
κι εγώ είμαι άνθρωπος, καθόλου ιδανικός.
Πρέπει στην ύλη μου ψεγάδια να της βάλω
όσο κι αν είναι αψεγάδιαστη Εκείνη.
Τα ράφια μου, ο χρόνος, τα όνειρα.
Δεν θέλει στίχους η αλήθεια
θα τη χωρέσω σ’ένα μόνο «Σ’αγαπώ».

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-11-2008