Να ξέρεις θα σε θέλω πιο πολύ

Δημιουργός: Γιώργος_Κ, Γιώργος Σ. Κόκκινος

Πεθύμησα εἰν’ ἀλήθεια κι ἀπ’ τῆς καρδιᾶς τά τρία, ἀγάπη-φιλότιμο-ζωή!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I][B][align=center]Νά ξέρεις, θά σέ θέλω πιό πολύ

~~

Ἀκόμα ἕνα βράδυ μακριά σου
Βροχή πέφτει στό τζάμι καί ματώνει
Παντοῦ ἡ ἀπουσία σου αἰσθητή καί ξημερώνει
Ἐκεῖ ὅπου ἀνταλλάσσαμε ἀγάπη μέ φιλιά
Τό στόμα ἔχει γλυκάνει ἀπ’ τόν πόνο
Καί λιώνει
Χριστούγεννα κι ἀκόμα νά φανεῖς
Θά ἔκανα ἀπ’ τό χέρι μου, στ’ ὁρκίζομαι ὅ,τι μποροῦσα, πιά ποτέ νά μή γυρίσεις
Στή θέα μίας κοινῆς φωτογραφίας, οἱ δύο μας σ’ ἕναν ἄστατο καιρό
Τά δάκρυα σάν τώρα ποῦ κυλᾶνε, πές μου πῶς νά τά ἠρεμίσω;
Τί τότε καί τί σήμερα; Βροχή, θολό νερό
Θολές κι οἱ ἀναμνήσεις μας, καλύτερα σβησμένες
Μά ὅσο κι ἄν προσπάθησα νά κλείσω τίς πληγές
Στούς δύσβατους διαδρόμους του μυαλοῦ μ’ ἀναζητοῦσες
Αὐτό θαρρεῖς πῶς λένε φαντασία;
Μί’ ἀγάπη πού χωρίστηκε στά δύο, ἐνῶ τή μία τή φωνάζανε Μαρία
Μπορεῖ μέ μία ἀντάρα νά κοπεῖ ἕνα σ/ἀγαπῶ;
Ἐκτός κι ἄν ἕνα θέατρο γιά μᾶς εἶχε στηθεῖ
Ζητώντας θεατές, μ’ ἕνα ἀπρόβλεπτο φινάλε
Τό ἤξερα πώς δέ θά μᾶς περίσσευαν ζωές
Νά σβήσουμε ἀπ’ τή μνήμη ὅσα ζήσαμε
Γερνᾶμε
Μαρία μου, ποτέ δέ θά εἰσέβαλε ἄλλη ἀγάπη
Ἀνάμεσα στόν ἄνθρωπο πού τόσο ἀγαποῦσα
Ποῦ χρόνια τόν περίμενα σ’ αὐτή τήν κωμωδία
Ποῦ κάποιοι τήν ὀνόμασαν ζωή
Μά τώρα εἶναι ἀργά, εἶναι παλιά αὐτή ἡ ἱστορία
Τό σκηνικό κατέρρευσε, τό πῆρε ἡ βροχή
Καί παίζουμε μονάχοι μας μονόπρακτα ἀστεία
Κι αὐτό θαρρεῖς πῶς λέγεται ἀγάπη δυνατή;
Τό ἔχω γιά ἀρχή, πίσω ποτέ νά μή γυρίζω
Σά στρίψω μ’ ἕνα βῆμα τό κεφάλι μου νά φύγω
Γιατί σ’ αὐτούς πού ἔμεινε τό παρελθόν γραμμένο
Πονᾶνε μέ μία φρέσκια μαχαιριά ἀπ’ τήν ἀρχή
Βροχή πέφτει στό τζάμι καί ματώνει κι ἀκόμα εἶναι θολό καί ραγισμένο
Μά ὅσα κι ἄν σου γράψω μέ φιλιά νά σού τά στέλνω
Νά ξέρεις, θά σέ θέλω πιό πολύ.


Γιῶργος_κ[/align][/B][/I]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-12-2008