να ξαναγενηθώ

Δημιουργός: montekristo

για την Μαργαρίτα, είναι σκληρό αλλά αντέχει αυτή...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τα λόγια μας θα σβήνουν
σαν από υγρό σφουγγάρι
στον μαυροπίνακα της κάθε μέρας.
Επόμενο μάθημα, μαθηματικά
ή ιστορία, ποιος ξέρει?
Υπάρχουμε, μάτια μου
στα διαλείμματα των διδαχών
Στα τρίμματα της κιμωλίας
στο σανιδένιο πάτωμα.
Υπάρχουμε ως ψυχοροή της κιμωλίας.
Υπάρχουμε σαν σταγόνα αίμα
στο μαχαίρι του φονιά.
Είμαστε εμείς που κρατάμε
σταθερό το χέρι του
Εμείς που ουρλιάζουμε
το φόβο, στα ανοιχτά μάτια του νεκρού
Του Ιησού ο δέκατος τρίτος μαθητής
Αυτός που ούτε ακολούθησε
ούτε και πρόδωσε...
Ο κόκορας που λάλησε τρεις
για να μας απαρνηθούμε
Είμαστε...
Πως κρύφτηκε έτσι η ζωή μας
πίσω απ' την πρωινή χειμωνιάτικη ομίχλη?
Κι αυτά τα κοράκια που κρώζουν
πάνω στους φράχτες
Πούθε ήρθαν?

Αχ καρδιά μου
Τα τρίμματά σου
τα σβησμένα σ' αγαπώ
Τα βάλαν σε επιταχυντές σωματιδίων
και τα ξαπόστειλαν στον διάολο
Τα κρίματά σου...
Οι χαμένοι ποιητές
δαγκώνουν τα δάχτυλά τους,
να ματώσουν
κι ύστερα γράφουν
στους λευκούς των ψυχιατρείων
τοίχους
ακατανόητα σχήματα...
Μαύρους-κόκκινους κρίνους
Παλίρροιες κι άμπωτες
που μέσα απ' την αλληλοδιαδοχή τους
αποκαλύπτουν τουμπανιασμένα
κουφάρια,
πεισμωμένους σκελετούς,
αγάλματα ανέκφραστα,
πυθάρια με κρασί
κι αχινούς καρφωμένους
στα χείλη μας...
Ο θάνατος σαλαγάει το κοπάδι των ζωντανών
Δεν θα σε βρώ...
Αποκοιμήθηκες στον ίσκιο του φιδιού
με την γλυκιά, την ρόγα
απ' το σταφύλι, στα χείλη.
Σε έχασα σε τούτο το φευγιό
Οι μέρες τρέχουν ξεκοιλιασμένες
να παραδοθούν στην αγκαλιά της νύχτας
Κρατούν με τα χέρια τους
τα σπλάχνα τους
να μην χυθούν στις λάσπες
...Κι εγώ, ένα άνομο έμβρυο
Στα μελανιασμένα σωθικά τους
που αχνίζουν
κρύβομαι...να ξαναγεννηθώ...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 31-12-2008