Το μνημόσυνο (Πεζό)

Δημιουργός: Μετέωρος Άγγελος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Αυτόχειρες εραστές κείτονται σα ξέπνοα
κουφάρια στην άκρη της ξεραμένης λίμνης.
Το αίμα τους χύνεται ρυάκια από τα κορμιά
τους και γεμίζει σιγά-σιγά τα μικρά
βαθουλώματα της έρημης γης η οποία
φαίνεται πως λυσσασμένα δροσίζεται από
το νεαρό φρέσκο αίμα των χαμένων νέων.
Ήταν 2 τ' Απρίλη όταν ο Νίκος και η Ελένη
πήραν συντροφιά ένα θολό ξυράφι και
κίνησαν να συναντήσουν την άλλη μορφή
της αθανασίας. Αυτή που κρύβεται πίσω από
τα σκονισμένα μνήματα που κάθε φθινόπωρο
σκεπάζονται από τα πέπλα των φυλλοβόλων
δέντρων.

Πνίγονται οι μέρες στην ορμητική καταιγίδα
του χρόνου και τα χρόνια περιφέρονται
ναρκωμένα προς το κάστρο της λήθης. Τα
δυο παιδιά έχουν αναλυθεί σε δεκάδες
οργανικά στοιχεία και μονάχα το ξυράφι
με το ξεραμένο αίμα μένει να θυμίζει
ότι υπήρξαν κάποτε δυο υπάρξεις που
παραδόθηκαν στην καταιγίδα της ανυπαρξίας.
Τώρα ένα τριαντάφυλλο έχει φυτρώσει στο
μέρος του συνειδητού χαμού κάτω από το
μισοσκουριασμένο πια ξυράφι. Σηκώνει με
δυσκολία το εργαλείο του φόνου φέρνοντας
το σε ένα σημείο όπου κάθε μεσημέρι
σημαντιέται με τον ήλιο μετατρέποντας το
σε καθρέφτη. Το αντικαθρέπτισμα του οδηγεί
το φως σε ένα σκοτεινό σημείο όπου μια
μικρή παπαρούνα θρεφόμενη από τις γλυκές
ηλιακές ακτίνες ανασταίνεται απλώνοντας τα
κόκκινα φορέματα της προς τις όχθες του
κινούμενου ποταμού. Τον περιμένει να
φορέσει και εκείνος την κόκκινη στολή
που του προσφέρει η δύση, ώστε μαζί να
μνημονεύσουν τα δυο παιδιά που πνίγηκαν
πριν χιλιάδες στιγμές στα απύθμενα νερά
του κάποτε ξεραμένου ποταμού…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-02-2005