Νανούρισμα ερωτικό

Δημιουργός: Μοιάζω μ'εσένα, Αθανασία Γ.

Σου πλέκω και μου πλέκεις...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Θα έρχεσαι στην κλίνη μου φεγγάρια να μερεύεις
χτύπο τον χτύπο της καρδιάς με τ’όνειρο να κλέβεις
Θα ντύνεσαι στο σώμά μου σεντόνι αγριεμένο
θα καίγονται τα στρώματα κι εγώ θα σ’ανασαίνω
Θα’χεις τα χρώματα της γης, του άνεμου το ρεύμα
μοιαστή ο ήλιος της αυγής με μιας αχτίδας νεύμα

Θα σου μιλώ χωρίς λαλιά με δίχα ορμηνεύσεις
θε’να μου πλέκεις κύματα , θάλασσες δίχως λέξεις
Μαζί κι οι δυο μ’ένα κουπί σπασμένο σε βαρκούλα
άστρα θα ξεκλειδώνουμε από βυθών μπαούλα.
Δε θα μας θέλει ο ουρανός που γίναμε ληστές του
που έχουμε στα χέρια μας τη φλόγα του Ηφαίστου

Μα θα’μαστε δυο αστραπές γέννημα τραμουντάνας
σε γάμου γέννημα καρδιές , σε χτύπημα καμπάνας
Κι αφού θα σ’έχουνε γευτεί νεράιδες του ύπνου
του βραδυνού του οίστρου μας ,του αστεριού,του λύχνου
Στα χέρια μου αποκοίμισμα θα δώσει ο θεός μας
ο έρωτας ο φτερωτός κοσμήτορας δικός μας

Θα έρθω λες σα Χερουβείμ να σε γλυκοφιλήσω
φτερά χιονιού, στέμμα καπνού δικιά μου να σε χρίσω
Στην άδεια την αγκάλη μου βασίλισσά μου μόνη
εσύ που λάμπεις με το φως και λιώνεις με το χιόνι
Θε’να σου βρω κρησφύγετο να μη φοβάσαι φως μου
τις αμαρτίες και το βιος του αιμοδιψούς μας κόσμου.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-01-2009