Η μικρούλα αμυγδαλιά

Δημιουργός: Μοιάζω μ'εσένα, Αθανασία Γ.

Εκ του προχείρου στη βιβλιοθήκη... (έξω μια ανοιξιάτικη βροχή παγώνει πόθους..)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Χώρεσα μες στα χέριά μου μια άσπρη αμυγδαλιά
νυφούλα αυτή της Άνοιξης και των πουλιών λαλιά...
Τη ρώτησα πώς βλάστησε και πούθε πίνει νάμα
ποιος έρωτας την πότισε με της αγάπης τάμα.
Κι εκείνη μ’αποκρίθηκε παρθενικά και πλέρια
πως άναψε το σώμά μου πάνω του αγιοκέρια
κι ήρθε εκείνος π’αγαπώ με φόρα να τα σβήσει
με μιας πραγμάτωσης ευχή, να μου γλυκομιλήσει.

Την πίστεψα και κρύφτηκε σαν έκλεισε η παλάμη
μικρούλα κι απονήρευτη -τη ζύγισα..ένα δράμι!
Διάφανη, λεπτεπίλεπτη πιότερο κι από αέρας
τσιγάρο λες και ήτανε σε κόχη ταμπακιέρας.
Τη φύλαξα στην τσέπη μου μαζί με δυο αράδες
μα επέταξε μου στη στιγμή μύριες παραφυάδες.

Η μια εμύριζε φωτιά , η άλλη καπνό και μάχη
η τρίτη και η τέταρτη σα θερισμού αστάχυ.
Κόβωντας μύρια μερτικά ενός και μόνου βίου
από αγριμιού διαβατικού μέχρι τρελού θηρίου
Την άκουγα κάπως νωθρή, να βαριαναστενάζει
βαρυγκομώντας άντεχε να μου γελά με νάζι.
Την έβγαλα τότες κι εγώ από την τσέπη μέσα
την έβαλα να στέκεται στο χώμα πριγκιπέσα...


Γλυκά της χαμογέλασα κι άκουσα να μου γνέφει
πως η αγάπη ό,τι πεινά ..φροντίζει και το τρέφει.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-02-2009