Ζωή μου

Δημιουργός: Μοιάζω μ'εσένα, Αθανασία Γ.

Ή στραβός είναι ο γυαλός ή στραβά στραβά αρμενίζουμε... :)))

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στραβά πως πέφτει έτσι το φως σ’ένα γυαλό σκοτάδι
ο πόνος στάζει πιο γλειφός στο σώμά μου σα χάδι...
Κρύβομαι μες στα σπλάχνά του να μη με δει ούτε μάτι
βυζαίνω από τη μάνά του , λίγη να πιω αγάπη.
Κι εκείνη έτσι όπως στέκεται και με κοιτά κυρία
με περιφρόνισης ματιά και με τα χέρια κρύα
μου αρνείται την αγκάλη της, με σπρώχνει παραέξω
μου λέει πως μου δόθηκε μικρή να την αντέξω.

‘Κοστρία μαυροσύννεφα σ’ένα ουρανό σφοντύλι
δυο μάτια υγρά από δάκρυα, δυο ξεραμένα χείλη
Όλη μου κι όλη η ύπαρξη δεν έμαθα τι ψάχνει
π’αλλοτε θέλει να πετά κι άλλοτε σαν αράχνη
πλέκει ιστούς με τις καρδιές, δίχτυα για να την κλείσουν
μέσα σε κόλασης φωτιές ή κήπους Παραδείσου...
Όλη μου κι όλη η ζωή στο άγνωστο ένα τάμα
θέλω τη γνώση της να πιω μα όχι από το κλάμα!
Θέλω λιγάκι να χαρώ , να παίξω σαν παιδάκι
να μοιάσω σαν το ναυαγό που φτάνει στην Ιθάκη...


Στραβά πως γέρνει ο γυαλός, σ’ευθεία το σκοτάδι
γίνομαι πόνεσης αυλός σε μουσικής υφάδι
και φτιάχνω τα τραγούδια μου από υλικά που μένουν
άθικτα σ’όποιο πηγαιμό μα σαν κλαράκια τρέμουν
να νιώσουν έστω ένα πουλί πάνω τους να καθήσει
ένα να γίνουν οι πολλοί κι ο κόσμος με τη φύση.
Το στίχο μου τον υστερνό σα σύνθημα σ’αφήνω
«Ζωή μου μόνη σ’άναψα και μόνη μου σε σβήνω...»

Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-02-2009