Τα Δάκρυα Του Μότσαρτ

Δημιουργός: rock sugar, Ελένη

Κάπου κοντά,κάπου μακριά, είμαι ακόμα εκεί... -Καλώς σας βρήκα και πάλι-

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΜΟΤΣΑΡΤ


Τέσσερις τοίχοι βιάζανε το υπαρκτό εγώ μας
κι εμείς γίναμε τότε δυο σώματα χαμένα
στο θάνατο της λησμονιάς.
Μουσκεύτηκαν τα μαλλιά μου από δάκρυα
που σαν ποτάμια μολυσμένα από τα τοξικά της νύχτας
ζητούσανε το αύριο της μέρας πάλι να ζήσει.
Έσκυψα στο προσκεφάλι σου να σε φιλήσω σαν άγγελος
όπως έμοιαζες, μα τα μαλλιά μου μουσκέψανε και τα δικά σου.
Γονάτισα τότε δίπλα σου και έκρυψα το υγρό μου κεφάλι πάνω
στο στήθος σου, αυτό το στήθος που έκαιγε κάθε φορά.
Μ’αγκάλιασες θυμάμαι με τ’αναφιλητά σου και μου πες
΄΄μη φύγεις΄΄.
Μα με περίμεναν δυο φτερά εκεί πάνω, να τα φορέσω,
να πετάξω, να εξαφανιστώ.
Έμεινα γονατισμένη για ώρα, εκεί στην άκρη των πόθων μας
όταν χάιδεψα μερικές νότες που χόρευαν ένα θλιμμένο βαλς.
Γεύτηκα με πίκρα την αρμύρα των δακρύων τους,
ένιωσα το κρύο να μου σπάει τα κόκκαλα.
Φοβήθηκα ότι ποτέ ξανά δε θα με ηρεμεί η ζέστη
της καρδιάς σου, έτσι πως τρεμοπαίζει κάτω από το καυτό σου
στήθος.
Άνοιξα τα ποτισμένα μου βλέφαρα, ακούμπησα με τα μάτια μου
τα δικά σου . Έσταζαν ακόμη πόνο.
Με κράτησες πάνω σου πιο σφιχτά, ένα να γίνουμε ποθούσες.
Ένα ήμασταν ήδη όμως θησαυρέ μου.
Οι νότες έπαψαν να χορεύουν, κάθισαν γύρω μας φορώντας στεφάνια
και κεντούσαν τα μεταξένια όνειρά μας.
Άναβαν κεριά που σιγόκαιγαν την πορφύρα
του έρωτά μας.
Σου ‘δωσα τότε την ανάσα μου μ’ένα φιλί.
Να παλέψουμε για να νικήσουμε το αύριο.
Γέμισες Εσύ από Εμένα και
φύσηξε αέρας, δυνάμωσε τη φλόγα, μας τύλιξε,
μας ένωσε, μας χαμογέλασε .
Περάσανε όμως τα λεπτά αγάπη μου.
Είναι ώρα…
Πρέπει να φύγω.
‘’πρέπει έστω και με σπασμένα φτερά να πετάω’’.
Μα εσύ κράτα αυτό το χαμόγελο που μου χαρίζεις με τη ματιά σου,
κράτα αναμμένη τη φωτιά• και σου υπόσχομαι…σου υπόσχομαι
ζωή μου , πως θα ξανάρθω να την κάνω κατακόκκινη λάβα!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-03-2009