Ευτυχώς

Δημιουργός: Γιάννης Χρυσέλης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πορευθήκαμε καθώς πορευθήκαν κι οι άλλοι
μιλήσαμε την ίδια γλώσσα,
διψάσαμε την ίδια δίψα,
γελάσαμε το ίδιο γέλιο.
Μόνο που η ζωή δε θέλησε,
δε γέλασε το ίδιο μαζί μας.
Μας πήγε αλλιώς, σ΄ άλλα μονοπάτια,
γιατί εδώ δεν είναι τόπος για όλους.
Αγλύκαντοι,
πονέσαμε έναν πόνο εντελώς δικό μας
άγνωρο για τους πολλούς,
τους που βαδίζουν στον ίσιο δρόμο.
Συνεχίσαμε όμως,
συνεχίσαμε ανάμεσα σε πυρωμένα βέλη,
λεπίδες, που φέγγιζαν στο σκοτάδι μας.
Συνηθίσαμε όμως,
συνηθίσαμε το θάνατο, δε μας ένοιαζε καθόλου.
Ώσπου μας έβγαλε στην άκρη του κόσμου
στα σύνορα της γνώσης, στα σύνορα του νου,
αγκομαχώντας, σωριαστήκαμε στη γης.
Ευτυχώς, ήμασταν πια στο κράτος του Θεού,
στα χώματα του Θεού γονατισμένοι.
Εκεί συμμαζέψαμε το είναι μας,
το κάναμε ένα,
τ΄ ορθώσαμε, να στέκει, να θωρεί.
Γαλήνεψε κι αγκάλιασε θαρρείς τον κόσμο όλο.
Κι άλλη φορά
τ΄ ακούσαμε να λέει, κοιτώντας πίσω:
«αλήτες, σας πετάω τη ζωή μου κατά πρόσωπο»
κι ύστερα πάλι,
γαλήνεψε κι αγκάλιασε θαρρείς τον κόσμο όλο.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-04-2009