Οι γλάροι

Δημιουργός: Γιώργος_Κ, Γιώργος Σ. Κόκκινος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κι είμαστε αγκαλιασμένοι,
αγναντεύοντας το πέλαγο,
που μια βάρκα στο μουράγιο,
ταξιδεύει μ'ανοικτά πανιά...

Κι εμείς σε παραλία ερημική,
να χαρίζουμε φιλιά με ζάχαρη,
ο ένας στα αλμυρά χείλη του άλλου,
γεμίζοντας το κορμί μας,
αυτό το ένα,
άμμο θαλασσινή,
γαλάζια,
βαμμένη με το χρώμα του δειλινού,
που αστροφεγγίζει,
στα καταγάλανα νερά μας...

Και σπάει το κύμα πλάι στα βράχια,
όπου ένα γλαροπούλι,
ανοίγει τα φτερά του,
και κράζει τον έρωτα,
φωνάζει το ταίρι του,
ζηλεύοντας την δική μας μαγεία θαρρώ,
σαν γινόμαστε ένα με τη θάλασσα,
στη ζεστή αμμουδιά του δειλινού,
εκεί που το κύμα γλύφει το κορμί μας,
σαν θέλοντας να κλέψει κάτι απο την γοητεία,
απο τα χρυσά κοχύλια,
που λαμπυρίζουν εμπρός μας...

Κι όμως αυτή η στιγμή,
ανήκει σε μας,
μόνο σε μας,
αυτή η μαγεία,
των χρυσαφένιων κοσμημάτων,
είναι δική μας,
όσο θα κολυμπάμε στην αμμουδιά,
και θα ανταλλάσουμε θαλασσινά φιλιά,
παρέα με τους γλάρους στα βράχια,
να φυλάνε σκοποί,
στην δική μας παραλία,
αντιγράφοντας ένα μοναδικό έρωτα,
φωτογραφίζοντας τις δικές μας στιγμές,
πλημμυρισμένες αληθινή αγάπη,
απο αλάτι και ζάχαρη,
κι όσο θα κλείνει η αλμύρα τις πληγές μας,
θα φιλιόμαστε αγκαλιασμένοι στο πέλαγο...

Κράζοντας τον έρωτά μας,
με καυτές ανάσες,
καλώντας το σκοτάδι να απλωθεί,
τον ήλιο να δύσει,
και το σκηνικό του πίνακα,
να γεμίσει φεγγάρι,
μια νύχτα αστροφωτισμένη,
στα χρώματα των δικών μας ψυχών,
του δικού μας κορμιού,
καθώς τα φτερά των γλάρων,
θα μας κάνουν αέρα,
να πετάξουν στους δικούς τους ερωτικούς τόπους,
για να χαζεύουν τα βαπόρια,
στο μουράγιο ν'αρμενίζουν...

Κι όση ζωή,
μπορεί να χωρέσει η δική μας παραλία,
που φεγγαρολουσμένη τώρα,
μας νανουρίζει απαλά,
το γυμνό μας κορμί ξεκουράζει,
απο την έκσταση,
απ'το ερωτικό πάθος,
την αποπλάνηση της λατρείας,
απ'τα αλλεπάλληλα φιλιά ταλαιπωρημένοι,
και μας βυθίζει σε λήθαργο βαρύ,
κι είμαστε αγκαλιασμένοι ακόμα,
ως στην αιωνιότητα...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-03-2005