 |
Πες μου λοιπόν που να τη βρω τη λησμονιά
σε ποια γωνιά του κόσμου αυτού να μη σε νιώθω
που να πλαγιάσω και να μη σε θυμηθώ
που να θυμάμαι δίχως πόνο, δίχως πόθο.
Πες μου λοιπόν, για που μπορώ να πορευτώ
χωρίς παντού δικά σου ίχνη να κοιτάξω
που, δίχως θύμισες, να τρέξω εγώ μπορώ
και που τη θλίψη μου γλυκά να ξεκουράσω.
Πες μου λοιπόν, ποιος είν΄ αυτός ο ουρανός
που δεν στολίζεται απ΄ την θέρμη της ματιάς σου
και ποιος ο ήλιος που μου στέλνει μόνο φως
χωρίς την αίσθηση απ΄ το λάγνο κάλεσμά σου.
Πες μου λοιπόν, ποια είν΄ εκείνη η γωνιά
που δεν σημάδεψε η δική σου παρουσία
και στο προσκέφαλό μου τι έμεινε κενό
που δεν στοιχειώνει η πικρή σου νοσταλγία.
Πες μου λοιπόν, ποια είν΄ εκείνη η νυχτιά
που δεν θα κρύψει τ΄ όνειρό μου η ματιά σου
αφού να ζήσω δεν μ΄ αφήνει ο χωρισμός
και να πεθάνω δεν μ΄ αφήνει ο έρωτάς σου.
|  |
Dime por favor donde no estás
en qué lugar puedo no ser tu ausencia
dónde puedo vivir sin recordarte,
y dónde recordar, sin que me duela.
Dime por favor por qué camino,
podré yo caminar, sin ser tu huella;
dónde podré correr no por buscarte,
y dónde descanzar de mi tristeza.
Dime por favor cuál es la noche,
que no tiene el color de tu mirada;
cuál es el sol, que tiene luz tan solo,
y no la sensación de que me llamas.
Dime por favor en qué rincón,
nadie podrá ver mi tristeza;
dime cuál es el hueco de mi almohada,
que no tiene apoyada tu cabeza.
Dime por favor cuál es la noche,
en que vendrás, para velar tu sueño;
que no puedo vivir, porque te extraño;
y que no puedo morir, porque te quiero.
|
