 |
Σαν κορμί που έζησε χωρίς ν’ αγαπηθεί
σαν σκιά που ξέχασε και να μ’ ακολουθεί
έτσι νιώθω εγώ,
σαν παιδί που έχασε της μάνας τη στοργή
σαν φιλί που έχει από χρόνια μαραθεί
έτσι νιώθω εγώ.
Όταν σε κοιτώ, βλέπω φλόγα και καημό
νιώθω τη βροχή στα μάτια να χτυπά,
όταν σε κοιτώ, θέλω τόσα να σου πω
όμως η φωνή μου χάνεται μακριά.
Σαν κερί που σβήνει μες στης νύχτας την οργή
σαν σκουριά που έχει απ’ τον χρόνο αφεθεί
έτσι νιώθω εγώ,
σαν κλαρί που σπάει απ’ το χιόνι το βαρύ
σαν γιορτή που σβήνει πριν χαράξει η αυγή
έτσι νιώθω εγώ.
Όταν σε κοιτώ, βλέπω φλόγα και καημό
νιώθω τη βροχή στα μάτια να χτυπά,
όταν σε κοιτώ, θέλω τόσα να σου πω
όμως η φωνή μου χάνεται μακριά.
|  |
Comme un corps qui a vécu sans être aimé
Comme une ombre qui a oublié aussi de m'accompagner
C’est ainsi que je me sens
Comme un enfant qui a perdu l’affection de sa mère
Comme un baiser qui s’est étiolé depuis tant d’années
C’est ainsi que je me sens
Quand je te regarde, je vois des flammes et de la douleur
Je sens la pluie cogner dans mes yeux
Quand je te regarde, je voudrais tant te parler
Pourtant ma voix s’est perdue au loin
Comme une bougie qui s’éteint dans la colère de la nuit
Comme de la rouille que le temps a accumulée
C’est ainsi que je me sens
Comme la branche qui ploie sous le poids de la neige
Comme une fête qui s’étiole avant que l’aube apparaisse
C’est ainsi que je me sens.
Quand je te regarde, je vois des flammes et de la douleur
Je sens la pluie cogner dans mes yeux
Quand je te regarde, je voudrais tant te parler
Pourtant ma voix s’est perdue au loin
|
