 |
Στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Μουσική: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Πρώτη εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Λοιπόν αγρίεψε ο κόσμος σαν καζάνι που βράζει,
σαν το αίμα που στάζει, σαν ιδρώτας θολός.
Πότε πότε γελάμε, πότε κάνουμε χάζι
και στα γέλια μας μοιάζει να γλυκαίνει ο καιρός.
Mα όταν κοιτάζω τις νύχτες τις ειδήσεις να τρέχουν
ξέρω ότι δεν έχουν νέα για να μου πουν.
Ήμουν εγώ στη φωτιά κι ήμουν εγώ η φωτιά
είδα το τέλος με τα μάτια ανοιχτά.
Είδα τον πόλεμο φάτσα, τη φυλή και τη ράτσα
προδομένη από μέσα απ’τους πιο πατριώτες
να `χουν τη μάνα μου αιχμάλωτη με το όπλο στο στόμα
τα παιδιά τους στολίζουν σήμερα τη Βουλή.
Κάτω από ένα τραπέζι, το θυμάμαι σαν τώρα,
με μια κούπα σταφύλι στου βομβαρδισμού την ώρα
είδα αλεξίπτωτα χίλια στον ουρανό σαν λεκέδες
μου μιλούσε ο πατέρας μου να μη φοβηθώ.
"Κοίταξε τι ωραία που πέφτουν,
τι ωραία που πέφτουν....".
Είδα γονείς ορφανούς, ο ένας παππούς απ’ τη Σμύρνη
στη Δράμα πρόσφυγας πήγε να βρει βουλγάρικη σφαίρα
κι ο άλλος Κύπριος φυγάς στο μαύρο τότε Λονδίνο
στα 27 του στα δύο τον κόψανε οι Ναζί.
Είδα μισή Λευκωσία, βουλιαγμένη Σερβία
στο Βελιγράδι ένα φάντασμα σ’ άδειο ξενοδοχείο
αμερικάνικες βόμβες και εγώ να κοιμάμαι
αύριο θα τραγουδάνε στης πλατείας τη γιορτή.
Είδα κομμάτια το κρέας μες στα μπάζα μιας πόλης
είδα τα χέρια, τα πόδια, πεταμένα στη γη.
Είδα να τρέχουν στο δρόμο με τα παιδιά τους στον ώμο
κι εγώ τουρίστας με βίντεο και φωτογραφική.
Εδώ στην άσχημη πόλη που απ’ την ανάγκη κρατιέται
ένας λαός ρημαγμένος μετάλλια ντόπα ζητάει
Ολυμπιάδες
κι η χώρα ένα γραφείο τελετών.
Θα σου ζητήσω συγγνώμη που σε μεγάλωσα εδώ.
Τους είχα δει να γελάνε οι μπάτσοι
κι απ’ την Ομόνοια να πετάν’ δακρυγόνα στο πυροσβεστικό
στο παράθυρο εικόνισμα άνθρωποι σαν λαμπάδες
και τα κανάλια αλλού να γυρνούν το φακό.
Και είδα ξεριζωμένους να περνούν τη γραμμή
για μια πόρνη φτηνή ή για καζίνο και πούρα.
Έτσι κι αλλιώς μπερδεμένη η πίστη μας, η καημένη,
ο Σολωμός με Armani και την καρδιά ανοιχτή.
Δε θέλω ο εαυτός μου να `ναι τόπος δικός μου
ξέρω πως όλα αν μου μοιάζαν, θα `ταν αγέννητη η γη
δε με τρομάζει το τέρας ούτε κι ο άγγελός μου
ούτε το τέλος του κόσμου.
Με τρομάζεις εσύ.
Με τρομάζεις, ακόμα, οπαδέ της ομάδας
του κόμματος σκύλε, της οργάνωσης μάγκα
διερμηνέα Του Θεού, ρασοφόρε γκουρού
τσολιαδάκι φτιαγμένο, προσκοπάκι χαμένο
προσεύχεσαι και σκοτώνεις
τραυλίζεις ύμνους οργής
Έχεις πατρίδα το φόβο, γυρεύεις να βρεις γονείς
μισείς τον μέσα σου ξένο.
Κι όχι, δεν καταλαβαίνω
δεν ξέρω πού πατώ και πού πηγαίνω.
|  |
Lyrics: Alkinoos Ioannidis
Music: Alkinoos Ioannidis
First version: Alkinoos Ioannidis
So the world grew wilder, like a boiling cauldron,
like dripping blood, like clouded sweat.
Now we laugh, now we joke
and in our laughter time seems a bit sweeter.
But when I watch the news rushing at night
I know they have nothing new to say.
I was at the fire and I was the fire,
and I saw the end with wide open eyes.
I saw war's face and the nation and race,
betrayed from within by the most patriotic,
holding my mother captive with a gun in her mouth,
their children now shining in the Parliament floor.
From under a table [it seems it's still happening],
with a bowl of grapes while the bombing was on,
I saw a thousand parachutes, stains on the sky
and my father talked to me to keep me from being afraid
"Look how gracefully they fall, gracefully they fall."
I've seen orphan parents, my one grandfather from Smyrna
a refugee in Drama found a Bulgarian bullet
and the other, Cypriot fugitive in black London
cut in half by the Nazis, aged 27.
I've seen a half of Lefkosia, a sinking Serbia,
a ghost in Belgrade in an empty hotel,
American bombs falling and me sleeping,
tomorrow they'll sing at the celebration in the square.
I saw pieces of meat in the rubble of a city,
I saw arms, legs thrown away on the ground.
I saw them running in the street with children on their shoulders
and I was just a tourist with video and a camera.
Here in this ugly city, holding onto need
a shattered people asks for steroid metals and Olympiads
and the country is a funeral home,
I will ask for your forgiveness that I raised you here.
I saw the cops laughing in Omonoia
and throwing tear gas to the firetruck,
at the window, like icons, humans blazed like candles
and the networks turned their lense elsewhere.
I saw the uprooted crossing the line
for a cheap prostitute, a casino or cigars;
our poor beliefs are confused after all,
Solomos wearing Armani and wearing his heart open.
I am not looking for myself to be my land,
I know that if everything was like me the earth would have stayed unborn;
I am not scared by the monster neither even my angel
nor by the end of the world.
I am scared of you,
it is you that still scares me, follower of a team,
dog of a party, thug of an organization,
God's translator, guru with priest's robes,
little wind-up soldier, lost little boy scout,
praying and killing,
stuttering hymns of rage.
Your country is fear, you're only looking for parents,
hating what's foreign inside you and no, I don't understand,
I don't know where I stand and where am going.
| |
