 |
Στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Μουσική: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Πρώτη εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Είναι που τώρα τα πουλιά,
τώρα τα χελιδόνια
αποδημήσαν στ’ ουρανού τη μέσα γειτονιά.
Τώρα ο Χειμώνας θα κρατήσει
χίλια χρόνια
μέχρι στης Άνοιξης να λιώσει
τη φωλιά.
Μέχρι η ανάσα σου να γίνει περιστέρι
μέχρι να ανοίξει η αγκαλιά σου
σαν φτερό
θα είμαι σύννεφο κι εξατμισμένο αστέρι
βουνό εξόριστο στον άδειο ουρανό.
Κάπου μακριά είναι τ’ αλλού,
το πουθενά.
Κάπου προς τα εδώ
το τίποτα θα ζήσω.
Κι αν ούτε σπέρνουνε τ’ αηδόνια,
ούτε θερίζουν
είναι που στέκονται στο πιο ψηλό κλαδί
και μεταφράζουν την εικόνα που αντικρίζουν
σε δέντρο που είδε το Θεό και κελαηδεί.
Δε σε πιστεύω πια,
δε σε πιστεύω ακόμη
μ’ έχει κουράσει
της αλήθειας σου το φως.
Λίγη σκιά να βρω,
στα μάτια λίγη σκόνη
το παραμύθι μου να ζήσω ο φτωχός.
|  |
Lyrics: Alkinoos Ioannidis
Music: Alkinoos Ioannidis
First version: Alkinoos Ioannidis
It's that now the birds
now the swallows
migrated to the sky's inner neigbourhood
Now the winter will last
a thousand years
until it melts into the Spring's
nest
Until your breath becomes a dove
Until your hug opens
like a feather
I shall be a cloud and a vaporized star
a mountain exiled to the empty sky
Somewhere far is the elsewhere
the nothing.
Somewhere towards here
I shall live thwe nothing
And although the swallows don't seed
nor do they mow
They stand on the tallest branch
and translate the image they see
into a tree that saw God and sings
I don't believe you anymore
I still don't believe you
I am tired
by your light's truth
Some shadow I seek
some dust into the eyes
to live my fairy tale, me the poor.
| |
