 |
Στίχοι: Διονύσιος Σολωμός
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Ειρήνη Παππά
Οι γυναίκες απόψε, ενώ είχαν τα παράθυρα ανοιχτά για τη δροσιά,
μία απ’ αυτές, η νεώτερη, επήγε να τα κλείσει,
αλλά μία άλλη της είπε:
«Όχι, παιδί μου, άφησε να μπει η μυρωδιά από τα φαγητά, είναι χρεία να συνηθίσουμε.
Mεγάλο πράμα η υπομονή!
Eμείς πρέπει να έχουμε υπομονή, αν και έρχονταν οι μυρωδιές.
Aπ’ όσα δίν’ η θάλασσα, απ’ όσ’ η γη, ο αέρας.»
Kι’ έτσι λέγοντας εματάνοιξε το παράθυρο και η πολλή μυρωδιά των αρωμάτων
εχυνότουν μέσα κι εγιόμισε το δωμάτιο.
Kαι η πρώτη είπε: «Kαι το αεράκι μάς πολεμάει;»
Mία άλλη έστεκε σιμά εις το ετοιμοθάνατο παιδί της
κι άφ’σε το χέρι του παιδιού κι εσώπασε λιγάκι
και ξάφνου της εφάνηκε στο στόμα το βαμπάκι.
Kαι άλλη είπε χαμογελώντας, να διηγηθεί καθεμία τ’ όνειρό της
κι όλες εφώναξαν μαζί κι είπαν πως είδαν ένα
κι ότι αποφάσισαν μαζί να πουν τα ονείρατά τους.
Kαι μία είπε:
«Mου εφαίνοτουν ότι όλοι εμείς, άντρες και γυναίκες, παιδιά και γέροι,
ήμαστε ποτάμια, ποια μικρά, ποια μεγάλα κι ετρέχαμε ανάμεσα εις τόπους φωτεινούς,
εις τόπους σκοτεινούς, σε λαγκάδια, σε γκρεμούς, απάνου κάτου
κι έπειτα εφθάναμε μαζί στη θάλασσα με πολλή ορμή
και μες στη θάλασσα γλυκά βαστούσαν τα νερά μας».
Kαι μία δεύτερη είπε:
«Eγώ ’δα δάφνες κι εγώ φως
κι’ εγώ σ’ φωτιά μιαν όμορφη π’ αστράφταν τα μαλλιά της».
Kαι αφού όλες εδιηγήθηκαν τα ονείρατά τους, εκείνη πού `χε το παιδί ετοιμοθάνατο είπε:
«Iδές, και εις τα ονείρατα ομογνωμούμε, καθώς εις τη θέληση και εις όλα τ’ άλλα έργα».
Kαι όλες οι άλλες εσυμφώνησαν κι ετριγύρισαν με αγάπη το παιδί της που `χε ξεψυχήσει.
Iδού, αυτές οι γυναίκες φέρνονται θαυμαστά αυτές είναι μεγαλόψυχες
κι ας λένε ότι μαθαίνουν από μας δε δειλιάζουν, μολονότι τους επάρθηκε η ελπίδα που είχαν
να γεννήσουν τέκνα για τη δόξα και για την ευτυχία.
Eμείς λοιπόν μπορούμε να μάθουμε απ’ αυτές και να τες λατρεύουμε έως την ύστερην ώρα.
|  |
Lyrics: Dionysios Solomos
Musica: Yiannis Markopoulos
Prima esecuzione: Irini Pappa
Le donne stasera, mentre avevano le finestre aperte per rinfrescare,
una di loro, la più giovane, andò a chiuderle,
ma un’altra le disse:
“No, cara, lascia entrare il profumo delle vivande, è necessario che ci abituiamo.
Gran cosa, la pazienza !
Noi bisogna che abbiamo pazienza, anche se arrivano gli effluvi.
Da tutto quanto offre il mare, la terra, l’aria”.
E così dicendo riaprì la finestra e un grande effluvio di profumi
si riversava all’interno e riempì la stanza.
E la prima disse: “ Anche la brezza ci fa la guerra !"
Un’altra stava vicino al suo bimbo moribondo
e lasciò la mano del bimbo e tacque un poco
e a un tratto le si vide il cotone alla bocca.
E un’altra disse sorridendo che ciascuna raccontasse il suo sogno
e tutte insieme esclamarono e dissero che ne avevano fatto uno
e che avevano deciso insieme di dire i propri sogni.
E una disse:
“Mi pareva che tutti noi, uomini e donne, vecchi e bambini,
fossimo fiumi, quali piccoli, quali grandi, e scorressimo in mezzo a luoghi luminosi,
in luoghi tenebrosi, dentro forre, burroni, su e giù,
e poi giungessimo insieme al mare con grande slancio
e dentro il mare si mantenevano dolci le nostre acque”.
E una seconda disse:
“Io ho visto allori e io luce
ed io in un fuoco una bella donna le cui chiome mandavano lampi”.
E siccome tutte avevano raccontato i loro sogni, colei che aveva il bimbo moribondo disse:
“ Vedete, anche nei sogni andiamo d’accordo, come nella volontà e in tutte le altre azioni”.
E tutte le altre convennero e si fecero attorno al bimbo che era spirato.
Ecco, queste donne si comportano meravigliosamente, esse sono magnanime
e dicano pure che imparano da noi, non hanno da vergognarsi,
nonostante che fosse loro sottratta la speranza
che avevano di generare figli per la gloria e la buona riuscita.
Noi dunque possiamo imparare da loro e venerarle fino all’ultimo istante.
| |
