 |
Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Σταμάτης Μεσημέρης
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Άλλες ερμηνείες:
Σταμάτης Μεσημέρης
Φιγούρα ξωτική και ταξιδιάρικη
στο φως του φεγγαριού ανθίζει πάλι
γιατί όλη την ζωή του την εξόδεψε
παράφορα γυρεύοντας μιαν άλλη
Θυμάμαι σαν παιδί γελούσε και έλεγε
στην σέλα ακροβατώντας ποδηλάτου:
«Τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας
πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του»
Μα ο κόσμος προχωρά χωρίς να μας ρωτά
κλεισμένοι δρόμοι, κλέφτες και αστυνόμοι
αγάπα το κελί σου, του παν, κι ύστερα
έξω πιο μόνος μα γελούσε ακόμη
Μια νύχτα μεθυσμένη παίρνει ανάποδες
ημερολόγια καίει και πτυχία
Το χάραμα μπαρκάρει σε πειρατικό
για της ζωής του την σκηνοθεσία
Αλγέρι, Αλεξάνδρεια, South Africa
στο Άμστερνταμ δυο τέρμινα και κάτι
γλιστρούσαν οι αγάπες μες στα μάτια του
σαν τον αφρό στα δάχτυλα του ναύτη
Στο Πόρτο Ρίκο χρόνια ασυλλόγιστα
και τις καρδιάς του σκόρπισε τα φύλλα
σε υπόγεια σκοτεινά και ύποπτα
λες και έψαχνε το φως μες στην ξεφτίλα
Κάποια ζεστή βραδιά σε ένα μπλουζάδικο
άκουσε να φαλτσάρει η μουσική του
τα αφεντικά στον δρόμο τον πετάξανε
τα στίγματα σαν είδαν στο κορμί του
Κι η Σύλβια που με πάθος τον αγάπησε
δεν έλειψε στιγμή απ’ το πλευρό του
ζητώντας με μανία στην αγκάλη του
την κόλαση και τον παράδεισό του
Σαλπάρισε μια νύχτα με πανσέληνο
και στο στερνό του γράμμα μου `χε γράψει:
«Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο
και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει»
Τα χρόνια έχουν περάσει δε θυμάμαι πια
Ερνέστο τον ελέγανε η Νίκο;
Κι ακόμα συγχωρείστε με που ξέχασα
αν χάθηκε στο Μετς η στο Πόρτο Ρίκο
Όσο για μένα είμαι πάντα εδώ
με των ματιών σας τη φωτιά σημαία
είναι όμορφα απόψε που ανταμώσαμε
μ’ αρέσει να αρμενίζουμε παρέα
|  |
Lyrics: Alkis Alkaios
Music: Stamatis Mesimeris
First version: Vasilis Papakonstadinou
Other versions:
Stamatis Mesimeris
A figure outlandish and traveling
blooms at the moonlight
because he spent all of his life
seeking furiously for another one
I remember him as a child, he laughed and said
while riding on the bicycle seat
«We will bring the world to our measures
before it brings us to its own»
But the world goes on without asking us
closed roads, thieves and policemen
Love your cell, they told him, and then
out, even more alone, but he still laughed
A drunken night he flips
he burns calendars and degrees
At dawn he boards on a pirate ship
for the direction of his life
Algiers, Alexandria, South Africa
at Amsterdam for two terms and a little more
the loves slipped in his eyes
like the foam on the fingers of the sailor
Mindless years at Puerto Rico
and he threw away the leaves of his heart
in dark and seamy basements
as if he was looking for the light in the disgrace
On some warm night at a blues bar
he heard his music going off key
The bosses threw him on the road
when they saw the marks on his body
And Sylvia who loved him passionately
didn't leave a moment from his side
asking frantically in his arms
his hell and his paradise
He sailed off on a night with full moon
and his last letter he had written to me:
«It's worth it, my friend, to exist for a dream
even if its fire is to burn you»
The years have passed, I no longer remember
was his name Ernesto or Nikos?
And also forgive me that I forgot
if he was lost in Mets or at Puerto Rico
As for me, I am always here
with the fire of your eyes as a flag
it's beautiful tonight that we met
I like us sailing together
| |
