 |
Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου
Άλλες ερμηνείες:
Μελίνα Κανά
Μου λες πως είμαι, μάτια μου
πόλη μενεξεδένια,
στις γειτονιές μου πως μεθάς
την πιο κρυφή σου έννοια.
Μου λες πως είμαι τ’ όνειρο,
τ’ ονειροδρόμιό σου,
τη μια ταξίδι στη χαρά
την άλλη στο χαμό σου.
Κι εγώ σαν πόλη αφήνομαι
τη νύχτα του Σαββάτου
να κάνεις στην αγκάλη μου
το γύρο του θανάτου.
Συχνά μου λες τ’ αστεία σου
για να γελώ λιγάκι,
στα Λούνα Παρκ του γέλιου μου
να παίζεις σαν παιδάκι.
Μες στα γρανάζια πιάνεσαι,
θύμα στην αγκαλιά μου.
Κάνεις πως φεύγεις μα γυρνάς
και λιώνεις πιο βαθιά μου.
|  |
Tekst: Manolis Rasoulis
Muziek: Manos Loizos
Eerste optreden: Haroula Alexiou
Andere optredens:
Melina Kana
Je zegt me, liefje, dat ik ben
een violette stad,
dat je in mijn stadswijken
je diepste zorg verdrinkt
Je noemt me een droom
jouw roetsjbaan van dromen
de ene keer roetsj je naar vreugde
de andere keer naar verlies
En als in een stad kan het gebeuren
een zaterdagnacht
dat je in mijn omarming
een dodenronde maakt
Vaak vertel je me grapjes
en laat je me een beetje lachen
in de lunaparken van je lach
mag je als een kindje spelen
In de radertjes word je gegrepen
slachtoffer in mijn armen
Je doet alsof je weggaat, maar je keert om
en smelt nog dieper in mij
| |
