| |
 | Alla maniera di G. S. (Seferis) - 2317 Αναγνώσεις   | | | |  |  |
Στίχοι: Γιώργος Σεφέρης
Μουσική: Αμελοποίητα
Πρώτη εκτέλεση:
Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει.
Στο Πήλιο μέσα στις καστανιές το πουκάμισο του Κενταύρου
γλιστρούσε μέσα στα φύλλα για να τυλιχτεί στο κορμί μου
καθώς ανέβαινα την ανηφόρα κι η θάλασσα μ’ ακολουθούσε
ανεβαίνοντας κι αυτή σαν τον υδράργυρο θερμομέτρου
ως που να βρούμε τα νερά του βουνού.
Στη Σαντορίνη αγγίζοντας νησιά που βουλιάζαν
ακούγοντας να παίζει ένα σουραύλι κάπου στις αλαφρόπετρες
μου κάρφωσε το χέρι στην κουπαστή
μια σαΐτα τιναγμένη ξαφνικά
από τα πέρατα μιας νιότης βασιλεμένης.
Στις Μυκήνες σήκωσα τις μεγάλες πέτρες και τους θησαυρούς των Ατρειδών
και πλάγιασα μαζί τους στο ξενοδοχείο της "Ωραίας Ελένης του Μενελάου".
Χάθηκαν μόνο την αυγή που λάλησε η Κασσάνδρα
μ’ έναν κόκορα κρεμασμένο στο μαύρο λαιμό της.
Στις Σπέτσες στον Πόρο και στη Μύκονο
με χτίκιασαν οι βαρκαρόλες.
Τι θέλουν όλοι αυτοί που λένε
πως βρίσκουνται στην Αθήνα ή στον Πειραιά;
Ο ένας έρχεται από Σαλαμίνα και ρωτάει τον άλλο μήπως "έρχεται εξ Ομονοίας"
"Όχι έρχομαι εκ Συντάγματος" απαντά κι είν’ ευχαριστημένος
"βρήκα το Γιάννη και με κέρασε ένα παγωτό".
Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει
δεν ξέρουμε τίποτε δεν ξέρουμε πως είμαστε ξέμπαρκοι όλοι εμείς
δεν ξέρουμε την πίκρα του λιμανιού σαν ταξιδεύουν όλα τα καράβια,
περιγελάμε εκείνους που τη νιώθουν.
Παράξενος κόσμος που λέει πως βρίσκεται στην Αττική
και δε βρίσκεται πουθενά.
Αγοράζουν κουφέτα για να παντρευτούνε
κρατούν "σωσίτριχα" φωτογραφίζουνται.
Ο άνθρωπος που είδα σήμερα καθισμένος σ’ ένα φόντο με πιτσούνια και με λουλούδια
δέχουνταν το χέρι του γέρο φωτογράφου να του στρώνει τις ρυτίδες
που είχαν αφήσει στο πρόσωπό του
όλα τα πετεινά τ’ ουρανού.
Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει ολοένα ταξιδεύει
κι αν "ορώμεν ανθούν πέλαγος Αιγαίον νεκροίς"
είναι εκείνοι που θέλησαν να πιάσουν το μεγάλο καράβι με το κολύμπι
εκείνοι που βαρέθηκαν να περιμένουν τα καράβια που δεν μπορούν να κινήσουν
την ΕΛΣΗ τη ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ τον ΑΜΒΡΑΚΙΚΟ.
Σφυρίζουν τα καράβια τώρα που βραδιάζει στον Πειραιά
σφυρίζουν ολοένα σφυρίζουν μα δεν κουνιέται κανένας αργάτης
καμιά αλυσίδα δεν έλαμψε βρεμένη στο στερνό φως που βασιλεύει
ο καπετάνιος μένει μαρμαρωμένος μες στ’ άσπρα και στα χρυσά.
Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει
παραπετάσματα βουνών αρχιπέλαγα γυμνοί γρανίτες...
το καράβι που ταξιδεύει το λένε ΑΓΩΝΙΑ 937
| |
Lyrics: Yioryos Seferis
Musica: Amelopoiita
Prima esecuzione:
Ovunque io viaggi la Grecia mi ferisce.
Sul Pelio tra i castani la camicia del Centauro
scivolava in mezzo al fogliame per avvolgersi al suo corpo
mentre risalivo il pendio e il mare mi teneva dietro
lui pure risalendo come il mercurio del termometro
fino a che incontrassimo le acque della montagna.
A Santorino sfiorando isole che si affondavano
ascoltando un flauto che suonava da qualche parte sulle pomici
mi inchiodava la mano sulla murata
una freccia scoccata all'improvviso
dall'estremo di una gioventù tramontata.
A Micene sollevai grandi pietre e i tesori degli Atridi
e ci dormii in quell'albergo della "Bella Elena di Menelao".
Svanirono solamente all'alba quando Cassandra parlò
con un corvo aggrappato al suo collo bruno.
A Spezze a Poro a Mikono
mi intisichirono le barcarole.
Che vogliono tutti costoro che affermano
di trovarsi ad Atene e al Pireo?
Uno arriva da Salamina e domanda a un altro "Lei viene forse da Omonia?"
"No, vengo dalla piazza Sintagma" risponde tutto contento
"ho trovato Yannis e mi ha offerto un gelato".
Nel frattempo la Grecia è in viaggio
non sappiamo niente non sappiamo che tutti noi siamo marinai a terra
non sappiamo la tristezza del porto quando tutte le navi sono in viaggio
prendiamo in giro quelli che provano simili sensazioni.
Strana gente che afferma di trovarsi in Attica
e non si trova in nessun posto.
Comperano confetti per sposarsi
si mettono brillantina si fanno fotografare.
L'uomo che oggi ho visto seduto su uno sfondo di piccioni e fiori
accettava il tocco del vecchio fotografo che gli appianava le rughe
che avevano lasciato sul suo volto
tutti i galli del cielo.
Nel frattempo la Grecia continua a viaggiare
e se «vediamo fiorire di morti il mar Egeo»
sono quelli che si stancano di aspettare le navi incapaci di navigare
la Elsi la Samotracia l'Ambracico.
Fischiano le navi ora che la sera cala sul Pireo
continuano a fischiare fischiano ma nessun argano gira
nessuna catena bagnata luccicò all'ultima luce che tramonta
il capitano resta come di marmo in bianco e oro.
Ovunque io viaggi la Grecia mi ferisce
cortine di montagne arcipelaghi, nudi graniti...
la nave che naviga si chiama AG ONIA 1937
| | | | Testo di Giorgio Seferis, Sulla nave Aulide, aspettando di salpare. Estate1936. |  Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 28-10-2011 @ 12:06 |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
