 |
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Απόστολος Καλδάρας
Πρώτη εκτέλεση: Σταμάτης Κόκοτας
Γιε μου, είν’ ο πόνος μου αβάσταχτος καλέ μου
που σε βλέπω σαν ξερόφυλλο του ανέμου
στη ζωή κυνηγημένος να γυρνάς
Γιε μου, δεν τον άκουσες τον δόλιο σου πατέρα
παρασύρθηκες και μέρα με τη μέρα
είσαι είκοσι χρονών κι όμως γερνάς
Γιε μου, τι περιμένεις, πε μου
σ’ έναν δρόμο λασπωμένο
θα ’σαι πάντα σαν δεντρί ξεριζωμένο
δίχως μοίρα, δίχως ήλιο κι ουρανό
Γιε μου, τον καημό μου συλλογίσου
γύρνα σπίτι να γλυκάνω την πληγή σου
γιε μου, γιε μου, πώς πονώ
Γιε μου, είν’ οι άνθρωποι απάνθρωποι καλέ μου
οι αρχόντοι είν’ εμπόροι του πολέμου
και γελούν όταν το δάκρυ μας κυλά
Γιε μου, μην πιστεύεις σε κανέναν ακριβέ μου
ως κι οι φίλοι σου χαρήκανε, Θεέ μου
που ’χεις πέσει τώρα τόσο χαμηλά
|  |
Versuri: Lefteris Papadopoulos
Muzică: Apostolos Kaldaras
Prima de performanţă: Stamatis Kokotas
Fiule, durerea mea este insuportabilă, dragule,
Când te văd ca o frunză uscată în vânt
Umblând prin viață ca urmărit.
Fiule, nu l-ai ascultat pe bietul tău tată,
Ai fost dus pe o cale greșită și zi după zi
Ai 20 de ani și totuși îmbătrânești.
Fiule, ce aștepți, spune-mi,
Pe un drum noroios
Vei fi întotdeauna ca un copac dezrădăcinat,
Fără destin, fără soare și cer.
Fiule, gândește-te la dorul meu,
Întoarce-te acasă să îți alin rana,
Fiule, fiule, cum sufăr!
Fiule, oamenii sunt cruzi, dragule,
Bogații sunt negustori ai războiului
Și râd când lacrima noastră curge.
Fiule, nu crede în nimeni, scumpule,
Până și prietenii tăi s-au bucurat, Doamne,
Acum că ai căzut atât de jos.
| |
