 |
Στίχοι: Μανώλης Αναγνωστάκης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Κάθε πρωί, καταργούμε τα όνειρα,
χτίζουμε με περίσκεψη τα λόγια.
Τα ρούχα μας είναι μια φωλιά από σίδερο.
Κάθε πρωί, χαιρετάμε τους χθεσινούς
φίλους, φίλους, φίλους.
Οι νύχτες μεγαλώνουν,
μεγαλώνουν σαν αρμονικές.
Ήχοι, καημοί, πεθαμένα φιλιά.
ασήμαντες απαριθμήσεις
τίποτα, τίποτα.
Λέξεις μόνο για τους άλλους,
μα που τελειώνει η μοναξιά.
|  |
Lyrics: Manolis Anaynostakis
Musica: Mikis Theodorakis
Prima esecuzione: Vasilis Papakonstadinou
Ogni mattina sopprimiamo i sogni
con circospezione combiniamo le parole
i nostri vestiti sono un nido di metallo
ogni mattina salutiamo gli amici del giorno prima.
Le notti si dilatano
si dilatano come fisarmoniche
suoni, dolori, baci defunti
enumerazioni insensate,
niente niente.
Discorsi solo per gli altri,
ma dove termina la solitudine...
| |
