 |
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Antonio Quintero & Manuel Quiroga
Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη
Στο παλάτι της καρδιάς σου
όταν ήρθα ήμουν τσιγγάνα
μαύρο κάρβουνο η ματιά σου
πήρα κι άναψα φωτιά.
Κι ώσπου να τελειώσει η νύχτα
τ`ουρανού είχα πιει το νάμα
και βασίλισσα είχα γίνει
με κορώνα στα μαλλιά.
Μα η φωτιά που`χω για αίμα
και στα δάχτυλα τα ζίλια
σου ξεσήκωσαν τη ζήλεια
που αρρωσταίνει τα φιλιά.
Κι όπως έκλεινε η καρδιά σου
σε κελί χωρίς μια γρίλια
πως θα φύγω από κοντά σου
είπα κι έκλαψα πικρά.
Να μη μου λες πια σε θέλω, σε θέλω
τέτοια αγάπη είναι σκλαβιά
όπως τα πουλιά πεθαίνω, πεθαίνω
λαχταρώ τη λευτεριά.
Άνοιξέ μου αυτή τη πόρτα
άνοιξε την κλειδαριά
σαν τυφλά είν`απ`τα σκοτάδια
και τα μάτια κι η καρδιά.
Και σου τραγουδώ με πόνο, με πόνο
να μη με ξανασκεφτείς
το κλειδάκι γύρνα μόνο
της χρυσής μου φυλακής
εδώ σαν πετάω ματώνω.
Με βιασύνη να σ`αφήσω
βγήκα κι έπιασα τους δρόμους
μα μου στέλναν ταχυδρόμους
τα φιλιά σου όλα μαζί.
Πού βρεθήκαν τόσα αγκάθια
τόση μοναξιά στους ώμους
κι είπα ό,τι υπάρχει ωραίο
στην αγάπη μόνο ζει.
Να μ`αγαπάς μόνο θέλω, δε θέλω
να πετάξω πιο μακριά
όπως τα πουλιά μαθαίνω
έτσι δίπλα στα κλαδιά.
Άνοιξέ μου αυτή τη πόρτα
άνοιξε την κλειδαριά
μόνο τα δικά σου χνώτα
μου ζεσταίνουν την καρδιά.
Σε ικετεύω με πόνο, με πόνο
και μην το ξανασκεφτείς
το κλειδάκι γύρνα μόνο
της χρυσής μου φυλακής
να λες μ`αγαπάς να λιώνω.
Άνοιξέ μου αυτή την πόρτα
άνοιξε την κλειδαριά
μόνο τα δικά σου χνώτα
μου ζεσταίνουν την καρδιά.
Σε ικετεύω με πόνο, με πόνο
και μην το ξανασκεφτείς
το κλειδάκι γύρνα μόνο
της χρυσής μου φυλακής
αγάπη μου λες και λιώνω.
|  |
Versuri: Lina Nikolakopoulou
Muzică: Antonio Quintero & Manuel Quiroga
Prima de performanţă: Eleftheria Arvanitaki
În palatul inimii tale
Când am venit eram ţigancă
Cărbune negru (era) privirea ta,
Am luat şi am aprins un foc.
Şi până să se termine noaptea
Băusem apa de izvor a cerului
Şi devenisem regină
Cu coroană în păr.
Dar focul pe care-l am drept sânge
Şi talgerele* din degete
Ţi-au stârnit gelozia
Care îmbolnăveşte sărutările.
Şi în timp ce inima ta mă închidea
Într-o celulă fără gratii
Că voi pleca de lângă tine
Am spus şi am plâns amar.
Să nu-mi mai spui „te vreau, te vreau”
O asemenea iubire este sclavie
Ca păsările mor, mor,
Tânjesc după libertate.
Deschide-mi această uşă,
Deschide lacătul
Ca orbi de întuneric sunt
Şi ochii şi inima.
Şi îţi cânt cu durere, cu durere
Să nu te mai gândeşti la mine
Doar răsuceşte cheiţa
Închisorii mele de aur,
Aici când zbor sângerez.
Cu grabă să te las
Am ieşit şi am plecat
Dar îmi trimiteau poştaşii
Toate sărutările tale laolaltă.
De unde s-au găsit atâţia spini,
Atâta singurătate pe umeri
Şi am spus orice lucru frumos există,
Doar în iubire trăieşte.
Vreau doar să mă iubeşti, nu vreau
Să zbor mai departe
Ca păsările învăţ (să trăiesc)
Aşa, pe lângă ramuri.
Deschide-mi această uşă,
Deschide lacătul
Doar răsuflările tale
Îmi încălzesc inima.
Te implor cu durere, cu durere
Şi nu te mai gândi
Doar răsuceşte cheiţa
Închisorii mele de aur
Să spui că mă iubeşti, să mă topesc.
Deschide-mi această uşă,
Deschide lacătul
Doar răsuflările tale
Îmi încălzesc inima.
Te implor cu durere, cu durere
Şi nu te mai gândi
Doar răsuceşte cheiţa
Închisorii mele de aur
Îmi spui „iubire” şi mă topesc.
| |
