 |
Στίχοι: Μη διαθέσιμο 
Μουσική: Μη διαθέσιμο
Πρώτη εκτέλεση: Sanjuro
Μοναξιά βάψαν τα χέρια μου, με μαύρο μαρκαδόρο
και το τραγουδάκι αυτό, σου το κάνω τώρα δώρο
δεν είναι πολύ σπουδαίο ούτε και σημαντικό
και αν γελάσεις δεν πειράζει, σου το συγχωρώ
έγινα ενα με την σκόνη και η σκόνη ένα με εμένα
είναι οι στίχοι μου παιδιά μου που πεθαίνουν ένα ένα
και μ’ αφήσανε μονάχο να ψάχνω στα χαμένα
όνειρα παλιά που από τη φωτιά είναι καμένα
έχω για φίλο μια σκιά και αδερφό τον ουρανό
έχω τις νότες συντροφιά και έναν περίεργο σκοπό
έχω πατέρα τον αέρα, μητέρα την νυχτιά
μα εγώ δε μοιάζω με κανένα απο τα άλλα τους παιδιά
κάθομαι τώρα στην γωνιά τα μάτια μου κλειστά
κι όμως βλέπω εκεί μπροστά μια κοπέλα να γελά
Πως σε λένε της φωνάζω και αυτή μου απαντά
Είμαι η χαμένη σου αγάπη, με λένε μοναξιά
Τι θες εδώ και τι γυρεύεις πες μου τι ζητάς
ποτέ κανείς δε μ’ έχει νιώσει, εσύ πως λες πως με αγαπάς;
είναι το ψέμα σου μεγάλο πάψε να μιλάς
από `κει που έχεις έρθει, καλύτερα να πας!
Μα αυτή μ’ αγκάλιασε σφιχτά και μου δώσε ένα φιλί
και μου αποκρίθηκε με δάκρυα και τρεμάμενη φωνή
Μην με αρνιέσαι, και άσε με να μείνω τώρα εδώ
ότι και αν πεις οτι και αν κάνεις εγώ θα σε αγαπώ!
Με τη μοναξιά μου κέρδισα τον πιο σκληρό αγώνα
και έτσι έκανα μαζί της εναν επίσημο αρραβώνα
μάζεψα όλο το σκοτάδι, το `κανα δαχτυλίδι
και της το φόρεσα στο δάχτυλο, πανέμορφο στολίδι
μα όπως χάνεται ο ήλιος, χάθηκε και αυτή
και άκουσα μες στην ψυχή μου την γλυκιά της τη φωνή
μπορεί ποτε να μην με δεις μπροστά στα μάτια σου ξανά
μα θα είμαι πάντα δίπλα σου όπως ήμουν και παλιά
πάλι μονάχος στην γωνία και μια αόρατη αγκαλιά
να μου χαϊδεύει τα μαλλιά και να μου λέει λόγια γλυκά
έτσι πέρασαν οι στιγμές, πέρασαν τα λεπτά
περάσαν οι αιώνες και έφτασαν τα γηρατιά
το κουρασμένο μου κορμί το έγειρα στο χρόνο
μάτωσαν οι πληγές μου μα δεν ένιωθα τον πόνο
βλέπεις οτι και να πάθω, βρήκα την γιατρεία
είναι η αγάπη που απλόχερα μου δωσε η μοναξιά
είναι τα μαύρα της μαλλιά, παράξενη ματιά
που όταν πέφτεις πάνω της σου μαραζώνεται η καρδιά
είναι το γέλιο της αυτό πολύ ειρωνικό
μα άλλες φορές φαντάζει να είναι τόσο τρυφερό.
|  |
Tекст: Mi diathesimo
Mузика: Mi diathesimo
Прва представа: Sanjuro
Moje su ruke, crnim markerom ispisale "samoća"
i ovu pesmu ti sada poklanjam
nije mnogo bitna, ni važna
i ako te nasmeje, nema veze, ja ti opraštam
postao sam jedno s pepelom, i pepeo sa mnom
moji su stihovi moja deca, koja umiru jedno za drugim
i ostavili su me samog da tražim što sam izgubio
stare snove, što su u vatri izgoreli
drugar mi je senka, a brat nebo
note i čudne namere društvo mi prave
vazduh mi je otac, a noć majka
ali ja ne ličim ni na koga od sve njihove dece
sedim sad u ćošku, oči su mi zatvorene
a ipak vidim pred sobom devojku kako se smeje
"kako se zoveš", dobacujem joj, a ona mi odgovara
"ja sam tvoja izgubljena ljubav, zovem se samoća"
"šta ćeš ti ovde, šta trražiš tu
nikad me niko nije voleo, kako ti možeš da kažeš da me voliš
laž koju izgovaraš je velika, prestani da pričaš
bolje bi ti bilo da se vratiš odakle si došla"
ali ona me je čvrsto zagrlila i poljubila
i odgovorila mi, drhtavim glasom, i u suzama
"ne odbacuj me, dozvoli mi da ostanem ovde
šta god da kažeš, šta god da uradiš, ja ću te voleti"
Uz samoću sam u najtežoj borbi pobedio
i tako sam se s njom zvanično verio
skupio sam svu tamu, i u prsten je pretvorio
koji sam joj stavio na prst, kao prelep ukras
ali kako sunce nestane, tako je i ona nestala
i čuo sam u duši njen sladak glas
"možda me nikad više nećeš videti pred očima
ali uvek ću biti uz tebe, kao nekada"
opet sam sam u ćošku, i nevidljiva ruka
miluje me po kosi, i tepa mi
tako su prošli trenuci, prošli minuti
prošli vekovi, i došla je starost
umorno sam svoje telo vremenom istrošio
rane su krvarile, ali ja bol nisam osećao
vidiš, za sve što mi se desi, našao sam lek
a to je ljubav, koji mi je velikodušno pružila samoća
to je njena crna kosa, njen čudan pogled
koji kad na njega naletiš, srce ti se rastuži
to je njen smeh, tako ironičan
a nekad opet tako nežan..
| |
