 |
Στίχοι: Νίκος Μωραΐτης
Μουσική: Δημήτρης Κοντόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Μιχάλης Χατζηγιάννης
Κανένας άλλος δε θα `μενε εδώ
Να επιμένει να λέει σ’ αγαπώ
Σε έναν τοίχο εγώ θα μιλώ
Θα σπάω τα λόγια μου στο πρόσωπο σου…
Κανένας άλλος όμως όχι εγώ
Μόνος μου στέκομαι σ’ ένα τοίχο μιλώ
Με λένε τρελό
Και να αντέχω για σένα, για σένα ζω
Θα γράφω μέχρι ο τοίχος να πέσει
Και μέσα να δω
Η σιωπή σου, η μοναξιά μου
Και όπως σε κάθε τοίχο έτσι και εδώ
Θα περπατάω με τη σκιά μου, με τη σκιά μου
Αφού η καρδιά μου έχει επιλέξει
Να μείνω εδώ να λέω
Στο τοίχο Σ’ αγαπώ τη μόνη λέξη
Και δε φοβάμαι να αγγίξω μια καρδιά από πέτρα
Πίσω από το τοίχο αυτή η γυναίκα
Ναι αυτή η γυναίκα
Θα γύρω πάνω του να νιώθω κοντά σου για πάντα
Και όταν νυχτώνει θα κοιμάμαι στο δρόμο, σταμάτα
Και αφού με τον καιρό όλα τα τοίχοι πέφτουνε
Έτσι με τον καιρό κοντά σου θα έρχομαι
Θα περιμένω θα αφήνω σημάδια αγάπης
Θα περιμένω να πάρω σημάδια δικά της
Κανένας άλλος δε θα‘ μενε εδώ
Να επιμένει να λέει σ’ αγαπώ
Σε έναν τοίχο μα εγώ θα μιλώ
Θα σπάω τα λόγια μου στο πρόσωπο σου…
Κανένας άλλος δε θα‘ μενε εδώ
Να επιμένει να λέει Σ’ αγαπώ
Σε έναν τοίχο μα εγώ θα μιλώ
Θα σπάω τα λόγια μου στο πρόσωπο σου…
Για αυτό και απόψε θα επιλέξω το αγαπημένο σου χρώμα
Ελπίζοντας να πέσει ο τοίχος να γίνει στάχτη και χώμα
Αφού το ηφαίστειο συνάντησε στο δρόμο τη φορά
Έτσι και εμείς θα γίνουμε ένα στο τοίχο σου μία εικόνα
Βάζω τα χέρια μου για πρώτη φορά δειλά
Σ’ αγγίζω, σε νιώθω, με αγάπη, με πόνο
Μα κάτι στο δρόμο με κρατάει πάλι
Είναι ο τοίχος παγωμένος μπροστά μου
Και η σκιά μου με κοιτάει
Κανένας άλλος δε θα `μενε εδώ
Να επιμένει να λέει σ’ αγαπώ
Σε έναν τοίχο μα εγώ θα μιλώ
Θα σπάω τα λόγια μου στο πρόσωπο σου
Να σπάω τα λόγια μου στο πρόσωπο σου
Να ξεθωριάζει το όνομα μου δίπλα από το δικό σου
Βροχή
Όμως ο χειμώνας δε θ’ αγγίξει τη καρδιά μου
Θα γράψεις τα αρχικά σου
Και από κάτω για πάντα, για πάντα μαζί
Κανένας άλλος δε θα `μενε εδώ
Να επιμένει να λέει σ’ αγαπώ
Σε έναν τοίχο εγώ θα σου μιλώ…
Θα σπάω τα λόγια μου στο πρόσωπο σου…
Κι όσο υπάρχουνε τα καλοκαίρια
Θα περνάνε πάντα τα ζευγάρια
Και θα γράφουν τα συνθήματα τους
Μια καρδιά και πάνω τα αρχικά τους
Και μετά θα έρχονται χειμώνες
Και θα πλένει η βροχή τα λόγια
Όμως πάντα τα κρατάει ο τοίχος
Ένα ίχνος, ένα ίχνος
Και θα ρθούνε νέα καλοκαίρια
Και θα έρθουνε καινούργια χέρια
Για να γράψουν πάνω την αγάπη
Με ένα σπρέι, με στυλό, με κάτι
Και όπως θα γυρίζουνε τα χρόνια
Και όπως θα αντέχουν τα γραμμένα
Εγώ πια θα έχω γίνει ένα με εσένα, με εσένα!
|  |
Tекст: Nikos Moraitis
Mузика: Dimitris Kodopoulos
Прва представа: Mihalis Hatziyiannis
Нико други не би остао овде
Да инсистира, да говори "Волим те"
Једном зиду, али ја ћу причати
Ломићу своје речи о твоје лице...
Нико други, али не и ја
Сам стојим, зиду причам
Говоре да сам луд
И да трпим због тебе, за тебе живим
Писаћу док зид не падне
И док у њему не видим
Твоју тишину, моју самоћу
И као и на сваком зиду, тако и овде
Ходаћу са својом сенком, са својом сенком
Пошто је моје срце изабрало
Да останем овде, да говорим
Зиду "Волим те", једине речи
И не плашим се да додирнем камено срце
Иза зида је та жена
Да, та жена
вртећу се по њему, да осетим да сам заувек поред тебе
И када се смркне, спаваћу на улици, крај
И пошто с временом сви зидови падају
Тако ћу и ја с временом долазити код тебе
Чекаћу, остављаћу знаке љубави
Чекаћу да добијем њен знак
Нико други не би остао овде
Да инсистира, да говори "Волим те"
Једном зиду, али ја ћу причати
Ломићу своје речи о твоје лице...
Нико други не би остао овде
Да инсистира, да говори "Волим те"
Једном зиду, али ја ћу причати
Ломићу своје речи о твоје лице...
Због тога ћу и вечерас изабрати твоју омиљену боју
Надајући се да ће пасти зид, да ће постати прах и пепео
Као што је вулкан срео на улици време
Тако ћемо и ми постати једно, на твом зиду слика
Пружам руке по први пут, уплашен
Додирујем те, осећам те, са љубављу, са болом
Али, нешто ме опет држи на улици
Зид је залеђен преда мном
А моја сенка ме гледа
Нико други не би остао овде
Да инсистира, да говори "Волим те"
Једном зиду, али ја ћу причати
Ломићу своје речи о твоје лице...
Да ломим своје речи о твоје лице
Да избрише моје име поред твог
Киша
Али, зима неће додирнути моје срце
Записаћеш своје иницијале
И испод заувек, заувек заједно
Нико други не би остао овде
Да инсистира, да говори "Волим те"
Једном зиду, али ја ћу ти причати...
Ломићу своје речи о твоје лице...
И док постоје лета
Увек ће пролазити парови
И записиваће своје пароле
Срце, и изнад њихови иницијали
А после ће долазити зиме
И киша ће испирати речи
Али, све ће остати на зиду као
Један траг, један траг
И доћи ће нова лета
И доћи ће нове руке
Да пишу о љубави
Спрејем, оловком, нечиме
И као што буду пролазиле године
И као што буде трајало то што је записано
Ја ћу постати једно са тобом, са тобом!
| |
