 |
Στίχοι: Άρης Δαβαράκης
Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Κώστας Μακεδόνας
Παίρνω ένα ποδήλατο και φεύγω για τ’ αδύνατο
κρατάω στο χέρι το κλειδί
πιάνω το τιμόνι ο σφυγμός μου δυναμώνει
το έργο κάπου το `χω ξαναδεί
Ήμουν μικρό παιδάκι με καθαρή καρδιά
είχα τ’ όνειρό μου, το ποδήλατό μου
κι όλα έμοιαζαν σωστά
έγινα δεκάξι, κι όλα ήταν εντάξει
είχα μια ζωή μπροστά
Το ποδήλατό μου, ήταν πάντοτε δικό μου
και με πήγαινε πολύ μακριά
μέσα στη Σαχάρα, σαν την πιο βαθιά λαχτάρα
μ’ οδηγούσε πέρα απ’ τη χαρά
Και τώρα στον αγώνα, ξανά απ’ την αρχή
Φόρτσα στο πεντάλι, να `ρθουνε κι οι άλλοι
πάμε για ορθοπεταλιές
τα ποδήλατά μας, όπως τα όνειρά μας
ξέρουν από ανηφοριές
|  |
Tекст: Aris Davarakis
Mузика: Hristos Nikolopoulos
Прва представа: Kostas Makedonas
Пењем се на бицикл и крећем у немогуће
у руци држим кључ
хватам волан, а узбуђење расте
ово сам већ негде видео
Био сам дете, чистог срца
имао сам свој сан, и свој бицикл
и све је изгледало како треба
напунио сам шеснаест, све је било у реду
имао сам читав живот пред собом
Мој бицикл, увек је био мој
и водио ме је далеко
и до Сахаре, моје најдубље чежње
водио ме је даље од среће
Сад опет улазим у игру, из почетка
свом снагом окрећем педала, не би ли дошли и остали
идемо у висине
наши бицикли, попут наших снова
знају како се пење узбрдо
| |
