 |
Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας
Ο τόπος που μεγάλωσα κρυφό παράπονο έχει,
που η θάλασσα δε δέχτηκε το χώμα του να βρέχει.
Παρόλα αυτά του ωκεανού, ξέρω, το μαύρο κύμα
σε πάει ίσα στο βυθό σε πάει και στην Κίνα.
Α! και στην Αμερική, μαζί με τη Μαρίκα, το Δούσια τον Κωστή.
Ο τόπος που μεγάλωσα κρυφό παράπονο έχει,
που η θάλασσα δε δέχτηκε το χώμα του να βρέχει.
Παρόλα αυτά του ωκεανού, ξέρω, το μαύρο κύμα
σε πάει ίσα στο βυθό σε πάει και στην Κίνα.
Α! και στην Αμερική, μαζί με τη Μαρίκα, το Δούσια τον Κωστή.
Τους βλέπω μπρος τα μάτια μου μες το παλιό βαπόρι
σα στρείδια στο κατάστρωμα οι μετανάστες όλοι.
Βουβές γυναίκες, άλαλες που δύναμη αναβλύζουν,
παιδάκια που δε νιώθουνε το δρόμο που βαδίζουν.
Α! Τα χρόνια τα παλιά, βαριά φορτία φεύγαν για την Αμέρικα.
Του Κατσαρού ανεμίζουνε τα κατσαρά μαλλιά του,
καθώς κοιτάζει αντίθετα προς τη γενέτειρά του.
Του φέρνει ο άνεμος στ’αυτιά τραγούδια αγαπημένα,
τα παιξε στην κιθάρα του, τα δωσε και σε μένα.
Α! απ’ την Αμερική, μαζί με τη Μαρίκα, το Δούσια τον Κωστή.
Και σαν το κουρελόβαρκο αδειάσει στο λιμάνι,
θα τους στοιβάξουν στη σειρά οι ξένοι πολισμάνοι.
Άλλοι θάχουν τον τρόπο τους και θα ευδοκιμήσουν
και άλλοι ως να πεθάνουνε τη δίψα δε θα σβήσουν.
Α! στην Αμερική Ελλάδα σαν αγριόχορτο φύτρωσες και κει.
Τους βλέπω μες τα μάτια μου μες το παλιό βαπόρι
σα στρείδια στο κατάστρωμα οι μετανάστες όλοι.
|  |
Text: Thanasis Papakonstadinou
Musik: Thanasis Papakonstadinou
Uraufführung: Sokratis Malamas
Der Ort, wo ich aufgewachsen bin, führt heimlich darüber Klage,
dass das Meer nicht geruhte, seine Erde zu umspülen.
Trotzdem weiss ich, dass sich die schwarzen Wasser des Ozeans
bis in die Tiefe sowie bis nach China erstrecken.
Αh! Und nach Amerika, zusammen mit Maríka, Dousia und Kostis.
Der Ort, wo ich aufgewachsen bin, führt heimlich darüber Klage,
dass das Meer nicht geruhte, seine Erde zu umspülen.
Trotzdem weiss ich, dass sich die schwarzen Wasser des Ozeans
bis in die Tiefe sowie bis nach China erstrecken.
Αh! Und nach Amerika, zusammen mit Maríka, Dousia und Kostis.
Ich sehe sie vor meinen Augen auf dem alten Dampfer
all die Auswanderer wie Austern auf dem Deck.
Stumme Frauen, sprachlos, die Stärke ausstrahlen,
Kinderchen, die sich nicht des Weges bewußt sind, auf dem sie sich befinden.
Αh! Dereinst war das die Fracht, die nach Amerika verschifft wurde.
Die krausen Haare des Lockenkopfs wehen im Wind,
als er in Gegenrichtung zu seinem Geburtsort blickt.
Der Wind trägt ihm geliebte Lieder in die Ohren,
er spielte sie auf seiner Gitarre, er gab sie auch an mich weiter.
Αh! Aus Amerika, zusammen mit Maríka, Dousia und Kostis.
Und als sich das Lumpenboot im Hafen leerte,
stellten sie die fremden Polizisten in einer Reihe auf.
Die einen werden ihre Stelle finden und sie werden gedeihen,
und die anderen werden ihren Durst nicht stillen, bis sie sterben.
Αh! Auch dort in Amerika sprießt Griechenland wie Kraut.
Ich sehe sie mit meinen Augen auf dem alten Dampfer
all die Auswanderer wie Austern auf dem Deck.
| |
