| |
 | Moriré en un lúgubre atardecer de otoño - 2348 Αναγνώσεις   | | | |   |  |
Στίχοι: Κώστας Ουράνης
Μουσική: Διάφανα Κρίνα
Πρώτη εκτέλεση: Διάφανα Κρίνα
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μες την κρύα μου κάμαρα όπως έζησα: μόνος.
Στη στερνή αγωνία μου τη βροχή θε ν’ ακούω
και τους γνώριμους θόρυβους που σκορπάει ο δρόμος.
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μέσα σ’ έπιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία.
Θα με βρουν στο κρεβάτι μου, θε να `ρθει ο αστυνόμος.
Θα με θάψουν σαν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία.
Απ’ τους φίλους που παίζαμε πότε πότε χαρτιά,
θα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά: «Τον Ουράνη
μην τον είδε κανείς; Έχει μέρες που χάθηκε...».
Θ’ απαντήσει άλλος παίζοντας: «Μ’ αυτός έχει πεθάνει!».
Μια στιγμή θ’ απομείνουνε τα χαρτιά τους κρατώντας,
θα κουνήσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι.
Θε να πουν: «Τι `ναι ο άνθρωπος! Χθες ακόμα εζούσε...»
και βουβοί στο παιχνίδι τους θα βαλθούνε και πάλι.
Κάποιος θα `ναι συνάδελφος στα «ψιλά» που θα γράψει
πως «προώρως απέθανεν ο Ουράνης στην ξένην,
νέος γνωστός εις τους κύκλους μας, κάποτε είχε εκδώσει
μια συλλογή ποιήματα πολλά υποσχομένην».
Κι αυτή θα `ναι η μόνη του θανάτου μου μνεία.
Στο χωριό μου θα κλάψουνε μόνο οι γέροι γονιοί μου
και θα κάνουν μνημόσυνο με περίσσιους παπάδες,
όπου θα’ ναι όλοι οι φίλοι μου κι ίσως ίσως οι οχτροί μου.
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
σε μια κάμαρα ξένη, στο πολύβοο Παρίσι.
Και μια Καίτη θαρρώντας πως την ξέχασα γι’ άλλην,
θα μου γράψει ένα γράμμα και νεκρό θα με βρίσει...
| |
Letras de Canciones: Kostas Ouranis
Música: Diafana Krina
Primera representaci: Diafana Krina
Moriré en un lúgubre atardecer de otoño,
dentro de mi frío dormitorio, tal como viví: solo.
En mi último agonía oiré la lluvia
y los conocidos rumores de la calle.
Moriré en un lúgubre atardecer de otoño,
entre muebles ajenos y libros dispersos.
Me encontrarán en la cama; llegará el comisario;
me enterrarán como a sujeto sin historia.
Alguno de los amigos que jugábamos a veces a las cartas
preguntará sencillamente: "¿A Uranis
le habéis visto alguno? Hace días que no aparece..."
Otro contestará sin dejar el juego: "¡Pero si ha muerto!"
Se detendrán un momento, sin soltar los naipes,
y meneando lenta y tristemente la cabeza,
como si dijeran: "¡No somos nadie! Ayer aún vivía..."
y se entregarán de nuevo al juego, mudos.
Uno, alguno de mis compañeros de letras (de pago) escribirá
que "Ha muerto tempranamente en tierra extranjera Uranis,
joven bien conocido en nuestros círculos, que otrora publicara
una colección poética azaz prometedora."
Y este será el único recordatorio de mi muerte.
En mi pueblo sólo llorarán mis ancianos padres;
y harán un funeral con muchos curas,
donde estarán todos mis amigos y quizá mis enemigos.
Moriré en un lúgubre atardecer de otoño,
en una habitación extraña, en el ruidoso París.
Y alguna Katie, creyendo que la tenía olvidada por otra,
me escribirá una carta; y, muerto, me cubrirá de insultos.
| | | | En la anteúltima estrofa K. Uranis dice que uno de sus compañeros στα «ψιλά» escribirá su brevísima esquela. PIenso que este "sta psilá", con "psilá" entrecomillado, encierra un juego de palabras: la pronunciación vulgar de στα υψηλά (lit. "en lo alto", en lo sublime) lo convierte en στα ψιλά ("en la calderilla"). La lengua de la necrológica es, a diferencia del resto del poema, la lengua purista, que se impuso como lengua literaria en el romanticismo ateniense; pero que en época de Uranis casi ningún literato practicaba. |  Avellinou © 29-07-2014 @ 14:47 |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
